Roger Raveel werd op 15 juli 1921 geboren te Machelen aan de Leie, waar hij woonachtig was en een atelier had ingericht in een oude klas van de gemeenteschool.

Het werk van Vasarely dient bij de geconstrueerde abstracte kunst ge­klasseerd te worden, althans van 1947 af. Men noemt hem de meester van de geometrische kunst.

In alle tijdstippen van zijn leven heeft Ensor zichzelf geportretteerd: in schilderijen, in tekeningen, in etsen. Ze zijn van uitzonderlijke betekenis, omdat men uit de studie ervan de hele ontwikkeling van zijn ongemeen boeiende, rijke, veelzijdige persoonlijkheid en van zijn raadselachtige en onthutsende psychische gesteldheid kan aflezen.

Daniël Seghers werd op 5 december 1590 te Ant­werpen geboren en stierf aldaar in 1661. Hij werd als bloemenschilder opgeleid bij de veel meer be­kende Jan I Brueghel, bijgenaamd de Fluwelen, en in 1611 als vrijmeester in het St.-Lucasgilde inge­schreven.

Uiterst zeldzaam zijn de bewaarde schilderijen die dagtekenen uit de tijd voor de gebroeders Van Eyck. De vroegste Eyckiaanse werken situeert men rond 1423-1426. Ongetwijfeld werd die voortaan produktie voorafgegaan door een lange traditie die in regionale schildersscholen tot ontwikkeling kwam.

Op het einde van de 15de eeuw vervaardigde Gornelis van de Goes een 'Laatste oordeel' voor de schepenkamer van de Keure van het Gentse stadhuis. Toen bijna een eeuw later, tijdens de beeldenstorm, dat werk verloren ging, werd zeer vlug beslist een ander schilderij ter vervanging van het eerste te laten maken. De keuze viel op Rafaël Coxie met Het laatste oordeel.

Laat staan dat de hier geboden tekening wegens haar verlokkelijke, op geen ogenblikkelijk treffend effekt berekende, uit diepe en stille contemplatie geboren schoonheid, als een kostbaar kunstbezit mag gelden, dan nog zou haar meerzijdige betekenis onvermoed blijven indien zij niet gewaardeerd werd in verband met de kunstenaar die haar schiep.

Albert Van Dyck was nog geen vijftig jaar toen hij in 1951 te Antwerpen overleed, maar toch behoort zijn œuvre thans reeds tot ons kunstpatrimonium en met heel wat van zijn tekeningen en doeken kan hij de vergelijking doorstaan met hét beste dat de grootste onzer schilders uit de jongste decennia hebben voortgebracht. 

De internationale erkenning van Bacon dateert uit 1959 en was het gevolg van een nieuwe belangstelling voor de figuratie die zich aanmeldde in de Angelsaksische Pop-Art, in het Nieuw Realisme te Parijs en onder min revo­lutionaire gedaante in een fel door Bacon beïnvloe­de Nieuwe Figuratie.

Het is slechts de tweede maal dat Openbaar Kunstbezit in Vlaanderen zijn tribune openstelt voor één der allergrootste Vlaamse schilders, te weten voor Antoon van Dijck : na de 'St. Maarten' (jaargang 2, 1964, nr. 23) komt deze 'Calvarie' aan bod. Spijtig wordt de Dendermondse O.-L.-Vrouwekerk praktisch evenmin bezocht als de Zaventemse parochiekerk. 

Het schilderij dat ons bezighoudt wordt in de oude­re literatuur beschreven als de voorstelling van een passiespel op de Grote Markt te Antwerpen, door Gillis Mostaert geschilderd in opdracht van de stedelijke magistraat, die uit piëteit een konter­feitsel van het voor de slopershamer bestemde oude stadhuis wilde bewaren.

Wanneer men, tijdens de Biennale van Venetië in 1964, de zaal binnenkwam waar Alik Cavaliere 14 sculpturen exposeerde, viel plots de felle juni-zon uit en waande men zich in een melancholiek herfst­landschap.

Ons openbaar kunstbezit heeft in zijn collecties niet veel werk van Pierre Bonnard, maar het bezit toch een heel karakteristiek schilderij, waarin deze kun­stenaar ten voeten uit getekend is.

Sedert 1923 kan men in het Museum voor Oude Kunst te Brussel te midden van de vele fraaie wer­ken van onze Vlaamse meesters uit de vijftiende eeuw het hierbij afgebeeld paneel bewonderen.

Ditmaal eens geen kunstwerk uit een museum of uit een kerk, maar een kunstwerk dat aan de open­bare weg staat, meer bepaald aan de autoweg op het grondgebied van Groot-Bijgaarden bij Brussel.

Toen Jan van Eyck nog een kind was - omstreeks 1400- ontstond in zijn landstreek dit kostbaar schil­derijtje. De artiest is ons onbekend. In het Museum Mayer van den Bergh te Antwerpen vormt deze 'Geboorte van Jezus' een tweeluikje met als pen­dant een H. Christoforus.

Wanneer men in het Groeningemuseum, te Brugge, de zaaltjes verlaat van de Vlaamse Primitieven, om met de chronologisch tentoongestelde schilderijen op te klimmen in de tijd, moet men, tussen twee merkwaardige portretten, langs een rondbogig portaal doorgaan. 

Op een winteravond woonde Rik Wouters in de Muntschouwburg te Brussel, samen met zijn vrouw Nel, een balletvoorstelling bij. Danseres was de grote Amerikaanse ballerina Isadora Duncan, 'Tlsadorable' zals Parijse kunstenaars haar noemden.Haar geïnspireerde vrije expressies, haar magische persoonlijkheid in de beroemde Skythendans, hadden ook Wouters getroffen.

Vlak in het centrum van dit bijzonder groot paneel te Gaasbeek - de oppervlakte ervan overtreft 3 m2 - plaatst Maarten van Valckenborch de enig stoere en enig rijzige toren. De opbouw is niet ten einde : op en rondom de reusachtige werf heerst de koortsachtige bedrijvigheid van ontelbare werklui.

Aan de ingang van het koor in de Sint-Andrieskerk te Antwerpen tegen de linkerzuil bevindt zich een meer dan levensgroot beeld van Sint-Pieter. Het is in koel, wit marmer gehouwen en dat valt helemaal niet op. De beweeglijke vormen lijken veeleer geboetseerd.

Een bedrukte man, een angstige vrouw en schichtige kinderen kijken, staren vragend naar de blauwe lucht. Het is een mooie zomerdag... maar de geladen stemming die overheerst in het doek maakt het onmiddellijk duidelijk dat hier geen fragment van de eertijds traditionele zondag-familiewandeling wordt afgebeeld. De hemel is hard en onmeedogend en uit de blikken spreekt onrust. 

Denkelijk niemand heeft moeite om van Memling's kunst te houden, om ervan te genieten. Dat zulks bij voorkeur te Brugge, en meer bepaald in het Sint-Janshospitaal, moet gebeuren weet nagenoeg iedereen. Niets gaat boven een dialoog met het kunstwerk op de plaats waar of waarvoor het gecreëerd werd. 

U ziet de woonkamer van Emile Verhaeren te Saint-Cloud in 1903. Enkele vrienden, die hij gewoon was uit te nodigen, zijn weer bij hem te gast en luisteren aandachtig naar een van zijn laatste gedichten. Het doek is geschilderd door Theo Van Rysselberghe. Hij ook behoorde tot de getrouwe bezoekers van de dichter en was wellicht zelfs zijn meest intieme vriend. 

De titel van dit werk 'Memories' - 'herinneringen' - schijnt uit te sluiten, dat we met een gewoon genrestukje, een brokje waargenomen natuur, zouden te doen hebben. Het handelt hier dus niet om de afbeelding van de zichtbare en tastbare werkelijkheid, maar om de uitbeelding van een innerlijk gebeuren.