Ik weet niet of u bij de eerste aanblik van de kleurenreproduktie die thans voor u ligt opgemerkt hebt dat hier een marteling, een gruwelijk gebeuren wordt uitgebeeld. De houdingen en gebaren van de personages zijn zo beheerst, en het landschap is zo vredig, dat wij er ons eerst bij nader toekijken bewust van worden dat op het voorplan een martelaar uitgestrekt ligt op een pijnbank. 

Bij wie kon de welgestelde burger, de koopman in goeden doen in de Scheldestad voor zijn familieportret beter terecht dan bij Cornelis de Vos, de naamhebbende portretschilder rond de 20-er jaren van de XVIIe eeuw? 

Deze verrukkelijke bloemtuil is enerzijds het resultaat van een scherpe natuurobservatie, anderzijds vrucht van de verbeelding van de kunstenaar. Dank zij zijn grondige kennis van de natuur, en vooral van de bloemen- en plantenwereld, kon Jan Brueghel een zuiver decoratief gehouden bloemstuk, smaakvol en harmonisch samenstellen.

Ensor, onze grootste XIXe-eeuwse schilder, heeft als het ware een film van zijn leven nagelaten in zijn werk. De eigen gestalte is immers een van de belangrijkste motieven in zijn kunst.

Een van de mooiste schilderijen van Rubens, die een tafereel uit het landleven als onderwerp hebben, is dit in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten te Antwerpen, waarvan de reproduktie thans voor U ligt. 'De Verloren Zoon' aldus is het getiteld in de catalogus. 

Op een vijftiental kilometers van Gent, in de richting van Deinze, ligt aan een van de zwierige bochten van de Leie een dorp dat stilaan een Europese faam heeft verworven: Sint-Martens-Latem. 

St. Jan-Baptist dagtekent uit 1895. George Minne is nog geen dertig, en drie jaar gehuwd. Pas te Brussel gevestigd, werkt hij met ijver aan de Academie onder leiding van Charles van der Stappen, leraar van de beeldhouwklas. Zoon van een architect, was Minne al vroeg vertrouwd met de begrippen van evenwicht, structuur en soliditeit. 

Toen ridder Florent van Ertborn, oud-burgemeester van Antwerpen en oud-gouverneur van Utrecht, zijn verzameling schilderijen aan Antwerpen vermaakte, vereerde hij zijn geboortestad met het vorstelijkste geschenk, dat zij ooit in ontvangst mocht nemen. 'De Madonna bij de fontein' van Jan van Eyck. 

Henri de Braekleer is de grootste schilder die we sinds Rubens in de Vlaamse schilderkunst kunnen aanwijzen. De laatste ook die als volwaardig erfgenaam van Van Eyck aandoet. In zijn ontwapenende eenvoud schuilt tegelijk zijn grootheid. Het doet er niet toe dat hij bij ons hoog vereerd, doch in het buitenland, tot op heden, een haast volstrekt onbekende is. 

Na de dood van Memling in 1494 werd de Hollander Gerard David de leider van de Brugse schildersschool. Een andere inwijkeling was Adriaan Isenbrandt, die in 1510 werd opgenomen als vrijmeester-schilder in het Brugse ambacht van de beeldemakers en zadelmakers. Hij was misschien een leerling en in ieder geval een trouw navolger van Gerard David.

Het reeds van bij het begin der 20ste eeuw buiten onze grenzen gistend expressionisme, had ook onze schilders en beeldhouwers grondig aangedaan en wel zodanig dat aldus het specifiek Vlaams expressionisme zou opschieten en onze kunstschool verheffen tot een peil dat zij niet meer bereikt had sedert de eeuw van Pieter Pauwel Rubens.

 Op 2 februari van ieder jaar wordt het feest van O.L. Vrouw-Lichtmis gevierd omdat, volgens het Joodse gebruik, Maria inderdaad slechts 40 dagen na de geboorte van Jezus, dus 40 dagen na 25 december, zich opnieuw naar de tempel mocht begeven.

In de reeks 'Openbaar Kunstbezit in Vlaanderen' is dit de eerste gelegenheid tot kennismaking met de Afrikaanse kunst. Nu is de cultuurhistorische achtergrond van die kunst zo verschillend van degene waarmede wij in Europa zijn grootgebracht, dat het ons geboden lijkt vooraf enkele gegevens van meer algemene aard te verstrekken.

1645: Teniers is in de bloei van zijn leven en bij het begin van het schitterendste gedeelte van zijn schildersloopbaan. Omstreeks die tijd heeft de meester een voordien evenmin als later geëvenaarde virtuositeit bereikt in het schilderen van uitbeeldingen van taferelen uit het volksleven. 

Wanneer men de schilderkunst der Lage Landen in de 16de eeuw overschouwt, valt het op dat voornamelijk in het landschap en in het portret de inheemse, realistische traditie bestendigd wordt, waar in de toendertijd hoger aangeslagen godsdienstige, mythologische en historische genres navolging van de Italiaanse kunst overheerst. 

De danspas van Manzù stelt geen van de klassieke standen of bewegingen uit het ballet voor. Het is eerder een ruststand van een jong meisje, een ballerina, die achteruitleunend voor zich uitkijkt. Zij komt uit een voor ons onbekende choreografie en staat op een klein plateau, dat zij even glijdend met haar linkervoet aftast. 

Hans Memling heeft deze vrouwenfiguur weergegeven met ietwat grote en brede neus, met ogen die elk menselijk contact mijden en met een mond die angstvallig gesloten blijft. En toch is deze van nature minder bekoorlijke vrouw gesmukt naar de mode van haar tijd. Aan haar handen telt men zeven ringen en de linker ringvinger alleen heeft er vier. 

Rik Wouters is niet als schilder maar als beeldhouwer begonnen. Eerst leerde hij in zijn geboortestad Mechelen het houtsnijwerk en ging pas daarop naar de Brusselse academie om er te leren boetseren. Hij ging er spoedig uit weg om zonder academische leiding persoonlijk zijn stijl te veroveren, niet alleen als boetseerder, maar ook als schilder. 

Het schilderij 'Dulle Griet' van Pieter Bruegel de Oude behoort niet tot zijn populairste werken. Het spreekt tot de beschouwer niet de bevattelijke taal van zijn landschappen, niet de simpele taal van zijn boerentaferelen, niet de geestige taal van zijn spreekwoorden en van zijn moraliserende prenten. Nochtans, wie 'Dulle Griet' ooit zag, bewaart het in zijn geheugen.

De Vlaamse portretten van de XVe eeuw, in steen of hout gebeiteld, of op paneel geschilderd, worden tot de hoogste prestaties gerekend van de Europese kunstgeschiedenis. 

Bij het afbeelden van Maria had de romaanse kunst, daarin sterk afhankelijk van de Byzantijnse traditie, vooral oog gehad voor de majesteit van de tronende Moeder Gods. Heel anders echter zou de gotiek haar voorstellen. 

In de jaren 1957-1958 werden te Sint Lambrechts Woluwe, in de buurt van Brussel, omvangrijke graafwerken uitgevoerd. Een groeve van vijfentwintig à dertig meter diep werd uitgedolven in de flank van een heuvel. Het is in die omgeving dat Van Lint de stof heeft gevonden voor een reeks schilderijen waarvan de 'Coupe géologique' één der voornaamste is. 

In dit zeer kostbaar tapijt komt de zin voor monumentaliteit en het ruimtegevoel van B. van Orley naar voren. Hij wist een goede en evenwichtige compositie op te bouwen. Het tapijt is gevuld, doch niet overladen. De fijne tekening en de raakheid van de lijn valt op. Vooral het fijnbesneden en expressieve gelaat van Rachel is bijzonder mooi. 

Het monumentaal koorboek waartoe deze verluchte bladzijde behoort, is een antifonarium dat in de jaren 1540-1542 voor de benedictijner-abdij van Sint-Truiden uitgevoerd werd onder abt Joris Sarens.