In het verleden zijn zowel de Hollandse musea als verzamelaars niet zo gebrand geweest op het werk van de Utrechtse schilder Hendrick ter Brugghen (1588-1629). Van de ruim tachtig van zijn hand bekende werken bevinden er zich op dit moment vijftien in Nederlands bezit.

Een van de fraaiste, gotische beeldhouwwerken in het Rijksmuseum is ongetwijfeld de hier te bespreken 'Geboorte van Christus'. Deze groep met haar zeer verfijnde snijwerk herkreeg onlangs door een grondige schoonmaak haar oorspronkelijke, luisterrijke kleurenpracht, een rijkdom, die helaas bij zeer veel beeldhouwwerken verloren is gegaan.

Julio Le Parc werd geboren te Mendoza, Argentinië, in 1928. In 1960 stichtte hij te Parijs de 'Groupe de Recherche d'Art Visuel' (G.R.A.V.), waarvan in 1961 de eerste realisaties werden getoond in het Hessenhuis te Antwerpen. In 1966 werd hij onderscheiden met de grote prijs van de biënnale van Venetië. .

Ons spijkerbeeld is een zeer oud stuk en behoort dan ook tot de vroegste aanwinsten van het museum. Het is zonder meer uniek. Het ontbreekt dan ook in vrijwel geen enkele belangrijke uitgave op het gebied van de ethnografica. Met zijn ruim één meter hoogte, behoort het tevens tot de uit­zonderlijk grote figuursculpturen. 

Dit schilderij van Abraham van Beyeren zou ik een 'pronkstuk' willen noemen. Het woord heeft twee betekenissen en beide zijn toepasselijk. In de museumcatalogus staat het te boek als pronk-stilleven, vanwege al het kostbare en kostelijke dat hier is uitgestald.

Hendrik Voogd is de tekenaar is van dit blad dat deel uit­maakte van een stuk ateliernalatenschap van de kunstenaar. Door het onverwacht en ineens te voorschijn komen van onze tekening samen met enige honderden andere kwam de belang­stelling voor deze vergeten kunstenaar op gang. Al die bla­den vonden hun weg naar verschillende openbare en parti­culiere verzamelingen in ons land.

Wie de etsen van de in 1937 geboren Amsterdammer Sipke Huismans bekijkt, zal misschien even het gevoel hebben, dat hij op bekend terrein is. Geen onduidelijke abstractie of onstuimige verf-erupties, die je bij voorbaat al op het verkeerde been brengen, maar een wereld vol mensen, dieren, dingen en situaties.

De belangrijke verdienste van kunstenaar Pa-ta Shan-jen ligt vooral in zijn stoutmoedig, vrij en uiterst spontaan werk met het penseel. Hij beheerst het brengen van evenwicht en contrast in zijn penseeltrekkep. Meestal schildert de kunstenaar zonder kleur met de verschillende schakeringen van Chinese inkt.

Al maakte Mondriaan sinds 1913 schilderijen waarop in hoofdzaak rangschikkingen van horizontale en vertikale elementen te zien zijn, toch kan dit schilderij uit 1917 als een volstrekt nieuwe opvatting van deze elementen worden beschouwd.

Watteau, die geboren werd in 1684 in Valenciennes, was van eenvoudige Vlaamse afkomst. Rond 1702 kwam hij in Parijs, waar hij in zijn levensonderhoud voorzag door het kopiëren van 17de-eeuwse Hollandse meesters; een weinig originele bezigheid dus. 

Het portret van Rogier Van der Weyden is sprekend doch psychologisch onbepaald. Indien men ons zou vertellen dat deze jongeman bekend was om zijn zwak karakter, zouden wij dat wel gezien hebben aan zijn we­ke mond en flauwe blik; wordt hij morgen geïdentificeerd met een bijzonder krijgshaftige generaal, dan zal dat wellicht blij­ken uit wat men noemt de 'wilskrachtige kin' en fiere houding.

Een kunstenaar die zijn eigen huis tot museum verklaart en zichzelf tot directeur ervan benoemt is op zichzelf een niet zo ongewone gebeurtenis. Bij Marcel Broodthaers echter, de geboren conservator, krijgt ze wel een bijzondere betekenis. Het gewone wordt bij hem altijd ongewoon. Het gewone bestaat niet. 

Gedurende zijn lange leven, uitsluitend in Brugge doorgebracht, heeft Garemijn een omvangrijk en zeer ver­schillend oeuvre voortgebracht: tekeningen, schilderijen (portretten, religieuze taferelen, vissersscènes, historische taferelen, landschappen en stadsgezichten, sei­zoenen en allegorieën, genretaferelen), schetsen, voorstudies voor schilderijen, decoratief bedoelde salonbekledingen, aan­tekenboekjes evenals ontwerpen voor kerkelijk meubilair. 

Er is één naam die onverbrekelijk met de Venetiaanse schilderkunst verbonden is: Titiaan. Hij was het, die alle invloeden van de voorafgaande jaren verenigde tot een zeer eigen stijl, die het nageslacht diepgaand heeft beïnvloed en die tot één der hoogtepunten van de gehele schilderkunst gerekend moet worden.

Het commentaar op de feitelijke hoedanigheid van deze prent kan kort zijn. Verzameling is een blad uit een grafisch 'boek' dat twaalf losse prenten bevat zonder bepaalde volgorde. Deze bladen zijn bedrukt met verschillende vormen of groeperingen van vormen; de vormen zijn afdrukken van simpele, metalen voorwerpen, zoals: oogjes, spijkers, hoekijzers, enzovoort.

Onnatuurlijk flets roze geschilderd, steekt de ijzerconstructie van de Engelse beeldhouwer Caro, als een giftig accent af tegen de bosrijke omgeving in het beeldenpark van het Museum Kröller-Müller op de Hoge Veluwe, typisch het produkt van een industriële massa-cultuur, verdwaald in de vrije natuur.

Schilder Jan Willem Pieneman kreeg de opdracht om voor de grote zaal van het paleis Soestdijk (het 'Jagtslot') een schilderij te maken. Dat schilderij zou Willems roemruchte wapenfeit: de Slag bij Quatre Bras uitbeelden. Geïnspireerd door het enorme succes van dit werk begon Pieneman in 1818 aan een nog groter schilderij: de 'Slag bij Waterloo'. 

Een van de belangrijkste kunstenaars in Nederland die zich bezig houdt met wat men introspectieve kunst heeft genoemd, is Pieter Engels. Hij doet dat al geruime tijd: zijn werk vanaf ongeveer 1962/1963 is een doorlopend commentaar op het verschijnsel beeldende kunst en wat daar zoal mee samenhangt.

Een minder bekende uitbeelding van de levensloop geeft het hier te bespreken schilderij van Abraham Janssens, waarin zowel het indelen in leeftijden als het reis-idee voorkomt.

Dat het grote doek van Ingres uit Brussel met zijn monumentale, wat wezenloze figuren nu niet direkt de kijker in zijn estetische gevoelens bevredigt is goed voor te stellen. De drie levensgrote figuren zouden het zo op het eerste gezicht in een wassenbeelden museum uitstekend doen, en het is maar moeilijk in te denken dat de zo veel geroemde Ingres zelf tevreden was met deze voor ons zo starre compositie.

Sinds de veel te vroege dood van de fotografe Emmy Andriesse in 1953 treft men nog regelmatig foto's van haar aan op tentoonstellingen en in publikaties van de meest verschillende aard.  Ondanks haar korte leven heeft zij ons tienduizenden negatieven en honderden foto's nagelaten.

De echte liefhebber van een geschilderd stukje pretentieloze werkelijkheid houdt bij een rondgang door het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten te Antwerpen de pas in bij het schilderij Stilleven van Adriaen S. Coorte om het aandachtig te bekijken.

Onder druk van de zogeheten gemenelandsraadslieden van Rijnland, verbond Willem II zich in een handvest om nooit meer zonder overleg te plegen met het Hoogheemraadschap, sluizen in Zwammer- of Spaarndam te laten aanbrengen. In 1655, bij het vierhonderdjarig bestaan van het handvest, werd dit historisch gebeuren door Cesar Bovetius van Everdingen in een schilderij  vereeuwigd.

Wanneer men op straat iemand de weg vraagt, zal hij die in de meeste gevallen met wijzen en aanduiden kunnen uitleggen. Zodra de situatie echter iets ingewikkelder is, heeft men al gauw behoefte aan iets concretere informatie, in de vorm van een situatieschetsje, dat dan gecompleteerd wordt door een mondelinge uitleg.