Archief

Pol Mara combineert autoweglijnen met neonlicht, reclamebor­den met machineonderdelen. Hij strengelt alles dooreen wat de mens op een bepaald ogenblik bewust of onbewust door het hoofd flitst. Het wordt een bombardement van alle mo­gelijke associaties die in een volledig irrationeel verband met elkaar worden gebracht. Herinnering, droom, werkelijkheid, concrete ervaring, lyrische ontboezeming, esthetische nauw­keurigheid alles wordt door Mara binnen de begrenzing van het doek compositorisch verwerkt volgens totaal vreemde normen. 

Het drieluik met de Maria-Hemelvaart in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten te Brussel heeft in de loop van de tijd al dikwijls de aandacht van de kunstgeleerden getrokken. Aanvankelijk was dat vooral omdat de schilder onbekend was, en later waren het de voorgestelde personen en taferelen die een nadere uitleg behoefden.

David Hockney was nog geen drieëndertig jaar, toen in april 1970 de WhitechaKnippenpel Art Gallery te Londen een uitgebreide retrospectieve van zijn schilderijen, grafiek en tekeningen organiseerde. Ze omvatte werk van de laatste tien jaar, en dus ook werk uit Hockney's studententijd aan het Royal College of Art te Londen.

Een Perzisch rechter, Sisamnes genaamd, had zich laten omkopen om een onrechtvaardig vonnis uit te spreken. Toen koning Cambyses deze gewetenloze daad vernam was Sisamnes' doodvonnis getekend: het bevel werd gegeven hem levend te villen.

Jacopo del Sellaio, die dit schilderij niet gesigneerd heeft, maar wel beschouwd wordt als de schilder ervan, leefde in de stadstaat Florence ten tijde van de machtige bankiersfamilie der Medici. Behalve religieuze voorstellingen schilderde hij op latere leeftijd veel zogenaamde cassonepanelen.

De  hierbij besproken en geïllustreerde pronkkast maakt deel uit van de stedelijke aanwinsten uit het klooster der Zwartzusters. Het is een der mooiste produkten van het Brugse 17de-eeuwse meubelbedrijf, dat ondanks het economische verval van de stad waar andere Noord- en Zuidnederlandse centra hun 'gouden eeuw' beleefden, toch nog tot luxueuse scheppingen in staat bleek te zijn.

Parijs 1654, twee jongelui stellen elkaar aan het publiek voor. In een atelier geportretteerd lichten ze door de detaillering der schildersbenodigheden hun milieu nader toe. Rechts wordt men vriendelijk begroet door de zittende figuur welke zich van zijn hoed ontdeed en met een sierlijk gebaar zijn collega introduceert.  Op zijn beleefd verzoek ingaande verklaart de Champaigne, links gezeten, zijn portret. 

Terecht heeft Pol de Mont destijds Artan 'de eerste werkelijk grote Vlaamse zeeschilder' van de negentiende eeuw genoemd.