Archief

Wie de etsen van de in 1937 geboren Amsterdammer Sipke Huismans bekijkt, zal misschien even het gevoel hebben, dat hij op bekend terrein is. Geen onduidelijke abstractie of onstuimige verf-erupties, die je bij voorbaat al op het verkeerde been brengen, maar een wereld vol mensen, dieren, dingen en situaties.

Stobbaerts levert in vele van zijn schilderijen adembenemende voorbeelden van een met volstrekte schilderkunstige trefzekerheid vertolkte realistische visie op de natuur. Zo een is ook het kleine doek ‘Na de middag’: een parel van directe gedistingeerde zintuiglijkheid, nobel vakmanschap en waarachtige kunstvaardigheid.

Hendrik Voogd is de tekenaar is van dit blad dat deel uit­maakte van een stuk ateliernalatenschap van de kunstenaar. Door het onverwacht en ineens te voorschijn komen van onze tekening samen met enige honderden andere kwam de belang­stelling voor deze vergeten kunstenaar op gang. Al die bla­den vonden hun weg naar verschillende openbare en parti­culiere verzamelingen in ons land.

De belangstelling voor de 19e-eeuwse architectuur is van zeer recente datum. Ongeacht het bestaan van belangwekkende studies als die van Hitchcock (1958) en Collins (1965) had de architectuurkritiek tot voor kort voor deze periode slechts misprijzen over. 

In dit katern wordt getracht een beeld te geven van de ontwikkeling van het monu­ment als gedenkteken in Nederland sinds de negentiende eeuw. Liepen de ontwikkeling van het (vrije) beeld en het monument in de negentiende eeuw nog parallel, in onze eeuw lopen de twee vaak op andere sporen: de beeld­houwkunst is van haar sokkel af en meest abstract, maar ten aanzien van het monu­ment bestaat nog veelal de conditionering: het moet op een sokkel, imponeren, er­gens bovenuit torenen en liefst iets of iemand voorstellen.

Onze laat-gotische altaarretabels vormen een ongemeen boeiende wereld. Ze bekoren ons niet alleen door hun grote artistieke kwaliteit en hun rijke geestelijke inhoud, maar zij zijn ook een typisch verschijnsel van één der schitterendste perioden van onze Zuidnederlandse kunst. Vlaanderen speelt in de 14e en 15e eeuw een belangrijke rol in het Europese kunstgebeuren.

Textielkunst zou volgens de traditionele opvatting de verzamelnaam kunnen zijn van de diverse toegepaste kunsten die textiel als materie gebruiken. Denk aan kantwerk, wandtapijten, borduurwerk. De mode zou men ook een textielkunst kunnen noemen. Maar dat doet men niet. 

Bij de eerste aanblik is dit schilderij vreemd en verward, een picturale chaos waar niets onmiddellijk herkenbaars thuishoort, doch het werk is kleurrijk, heftig en opwindend, het houdt het oog in de ban. De kleur boeit door haar primair geweld en door haar dubbele tegenstelling tussen de warme kleuren roodgeel en de koude blauwen enerzijds en tussen wit en zwart anderzijds.