Archief

Dit drieluikje, een aanwinst van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen, houdt duidelijk verband met Tongerlo en zijn witheren. De letters ANTO, op de gesloten luiken aangebracht, zijn in verband te brengen met abt Antonius Tsgrooten. Hij bestuurde de abdij van 1504 tot 1530 en was een van haar grote bouwheren en maecenen.

Het is opvallend dat er tussen de eerste werken van Van Severen en deze compositie 'Zwarte cirkel en vierkant' een nauw verband bestaat wat betreft een niet te definiëren aanwezig zijn van ruimtelijke rust. In dit schilderij is de beweging een beweging die de oneindigheid benadert.

De keuze van tien kunstwerken die Dan Van Severen maakte voor deze serie is niet alleen interessant door de betekenis van deze werken zelf: zij vertelt ook veel over de persoonlijkheid van de kiezer. In feite kan men ze beschouwen als een soort zelfportret van Van Severen als schilder.

Het hoofdthema van ons schilderij is het laatste oordeel, voorgesteld in het bovenste register en door het Evangelie van Mattheus geïnspireerd. Op de jongste dag zal Christus de goeden van de kwaden scheiden zoals een herder de schapen van de bokken.

In bijna alle culturen hebben mensen dagelijks met kledij te maken. En bijna altijd is die kledij op één of andere manier verfraaid. Die versiering kan vele vormen aannemen: van het eenvoudige sierstiksel dat de snit beklemtoont, tot kostbaar goudborduursel, van een halssnoer in glaskralen tot de schitterendste diamantjuwelen. 

Het streven naar beweging in de kunst dateert niet van van­daag : de ganse barok was erdoor gedreven. Op dynamische vormgeving door filmisch-flitsende beeldenreeksen ging men zich echter pas toeleggen in het begin van deze eeuw.

'Steengroeve te Fontainebleau' is het werk van één der voor­naamste Franse landschapschilders uit de 19de eeuw. Rond 1820 dringt de Romantiek door met vertegenwoordigers als Géricault en Delacroix.

Auguste Herbin maakt deel uit van de generatie die geboren werd in de wisselperiode tussen de 19de en 20ste eeuw (Quiévy 1882), waarin dank zij de neo-impressionisten en figu­ren zoals Cézanne en Gauguin, enkele plastische waarden werden herzien.