Archief

In de ontwikkeling van het kunstgebeuren stellen we steeds en opnieuw vast dat de essentiële stoot tot het ontstaan van een nieuwe stijl wordt gegeven door een te vergaand maniërisme van de voorafgaande. Alhoewel deze regel algemeen geldend is, ontstaat toch geen enkele nieuwe tendens of zij draagt de sporen van een eerder in de tijd ontstaan kunstfenomeen. 

Het drieluik met de Maria-Hemelvaart in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten te Brussel heeft in de loop van de tijd al dikwijls de aandacht van de kunstgeleerden getrokken. Aanvankelijk was dat vooral omdat de schilder onbekend was, en later waren het de voorgestelde personen en taferelen die een nadere uitleg behoefden.

David Hockney was nog geen drieëndertig jaar, toen in april 1970 de WhitechaKnippenpel Art Gallery te Londen een uitgebreide retrospectieve van zijn schilderijen, grafiek en tekeningen organiseerde. Ze omvatte werk van de laatste tien jaar, en dus ook werk uit Hockney's studententijd aan het Royal College of Art te Londen.

Een Perzisch rechter, Sisamnes genaamd, had zich laten omkopen om een onrechtvaardig vonnis uit te spreken. Toen koning Cambyses deze gewetenloze daad vernam was Sisamnes' doodvonnis getekend: het bevel werd gegeven hem levend te villen.

Jacopo del Sellaio, die dit schilderij niet gesigneerd heeft, maar wel beschouwd wordt als de schilder ervan, leefde in de stadstaat Florence ten tijde van de machtige bankiersfamilie der Medici. Behalve religieuze voorstellingen schilderde hij op latere leeftijd veel zogenaamde cassonepanelen.

In zijn catalogus van de meubelcollectie van het Rijksmuseum te Amsterdam verwijst de Nederlandse meubeldeskundige Th. H. Lunsigh Scheurleer, teneinde de wetten en gebruiken van een middeleeuws meubelmakersambacht in de Nederlanden te illustreren, naar wat men weet over het schrijnwerkers- en timmerliedengilde van de kunststad Brugge.

Parijs 1654, twee jongelui stellen elkaar aan het publiek voor. In een atelier geportretteerd lichten ze door de detaillering der schildersbenodigheden hun milieu nader toe.

Terecht heeft Pol de Mont destijds Artan 'de eerste werkelijk grote Vlaamse zeeschilder' van de negentiende eeuw genoemd.