Archief

Drie jaar na de opening stelt Kazerne Dossin (Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten) in Mechelen zevenenzestig nieuwe originele voorwerpen tentoon. 

Het Bisschoppelijk Seminarie van Namen liet een altaarstuk van de Brugse schilder Frans Pourbus de Oude (1545-1581) restaureren, dat in 2013 geklasseerd werd als trésor van de Franse gemeenschap. 

Guido Gezelle (1830-1899) mag dan een tijdloze naam in de Vlaamse literatuur zijn, bij een jonger publiek heeft de priester-dichter een wat stoffige reputatie. Dat komt misschien door een prangend gebrek aan een frisse hertaling, of doordat Gezelleherdenkingen vaak nostalgisch zijn en hem oneer aandoen als vernieuwer en taaljongleur. 

De stad blijft prikkelen. Street art is een van de visuele fenomenen die een stad levend houdt. Graffiti is zo oud als de stad zelf, denk aan de opschriften op muren in Pompeï. 

Voor haar vijfendertigste verjaardag kreeg Kunstenfestival Watou de ondertitel ‘In de luwte van de tussentijd’ mee. De nadruk ligt dit jaar op tijd en traagheid.

Wie La Buveuse d’absinthe (De absintdrinkster) van Léon Spilliaert wil bewonderen, moet daarvoor voortaan naar het Museum voor Schone Kunsten te Gent afzakken. Het museum kreeg het schilderij in langdurige bruikleen van de Koning Boudewijnstichting.

Laat staan dat de hier geboden tekening wegens haar verlokkelijke, op geen ogenblikkelijk treffend effekt berekende, uit diepe en stille contemplatie geboren schoonheid, als een kostbaar kunstbezit mag gelden, dan nog zou haar meerzijdige betekenis onvermoed blijven indien zij niet gewaardeerd werd in verband met de kunstenaar die haar schiep.

De monografie van Marc Dubois over architect Gaston Eysselinck (1907-1953) is het kroonstuk van jarenlang research rond een van de interessantste architecten die in de vorige eeuw in ons land werkzaam was. Die lange vertrouwdheid met werk en persoonlijkheid van Eysselinck laat de auteur toe ze juist in te schatten en een ruim publiek van de waarde ervan te overtuigen.