Beeldhouwer Philip Van Isacker - Invulling op de openbare ruimte

De 'echte' bronzen Man die zijn evenwicht zoekt staat in het semi-openbaar domein van het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Jan te Eeklo. Het beeld is geïnspireerd op een creatie van Adriaen de Vries (ca. 1546 - 1626) bekend als Juggling man en bewaard in het Getty Museum van Los Angeles. Ook De Vries had zijn inspiratie bij zijn voorgangers gevonden, met name bij een Hellenistisch marmeren beeld van een faun waarvan gezegd werd dat Michelangelo het heeft gerestaureerd. Het beeld van Van Isacker is geplaatst op een stevige sokkel en op kogellagers, wat toelaat dat je het kan manipuleren. Op die manier kan de beschouwer de lichtinval op het beeld doen veranderen en genieten van het spel van licht en schaduw op het aantrekkelijke lichaam. Philip Van Isacker zette met het beeld te Eeklo eigenlijk een ketting van interpretaties voort. Hij heeft de man ontdaan van alle overbodige attributen en toont de mens in een wat onbestemde pose. "Die wat moeilijke, gedraaide houding is eigenlijk het fundamentele van het beeld, ook een niet-kenner kan dat zien en ervaren," zegt hij. Het is in elk geval zo dat het beeld de jury en de opdrachtgever bijzonder wist te charmeren omdat het ook de kwetsbaarheid van de mens treffend gestalte geeft.

Het merkwaardige is dat dit beeld zowat het enige is waarbij de kunstenaar de menselijke figuur in zijn totaliteit heeft weergegeven. Het oeuvre van Van Isacker is zowel abstract als figuratief, maar steeds is het de bedoeling dat zijn werk in de openbare ruimte ook door elkeen kan gevat worden. Het werk moet een gelaagdheid hebben dat meerdere interpretaties toelaat. "Ik heb de ambitie iets te maken dat door de openheid gelegenheid tot invulling geeft, wellicht daardoor is het ook onvolledig," zegt hij duidend op de menselijke figuren die beperkt worden tot een paar lichaamsdelen, een torso.

Voor de begraafplaats in Genk kreeg hij de opdracht om een monument te maken dat de verdwenen graven in gedachten brengt. Hij ontwierp hiervoor een bijzonder pakkende sculptuur. Een vrouwelijk en mannelijk torso, het ene staande en het andere tegen het vrouwelijke aanliggend op een doosvormig volume. Het doet meteen denken aan de beroemde Etruskische sarcofagen en Philip verheelt ook geen moment dat juist dat zijn inspiratiebron is. Het geheel monteerde hij op een sokkel en er is ook een zitbankje voorzien om het beeld in alle rust te kunnen bekijken, te mijmeren, te verwijlen. En er is ook een tekst: 'Het is niet hier dat ik nu rust.'

En de opdrachten voor werk in de openbare ruimte houden niet op. Ook de gemeente Zottegem deed een beroep op de kunstenaar en vroeg naar een ontwerp, niet alleen voor een beeld, maar voor een heel plein aan het nieuw administratief centrum van de stad. Het vertrouwen in de kunde van de kunstenaar, ooit enkele jaren als docent verbonden aan de vakgroep Architectuur en Stedenbouw van de Gentse universiteit en nu docent beeldhouwkunst aan Sint-Lukas Gent, is groot. Hij stelt in zijn ontwerp voor om het door een uitbouw in feite in twee delen opgedeelde plein tot twee duidelijk onderscheiden pleinen uit te bouwen. Het ene plein wordt een mannelijk, het andere een vrouwelijk plein. Op beide pleinen komt een beeld: een man en een vrouw. De man, schetsmatig en schrijdend, staat op een hoge sokkel, de vrouw in een meer statische houding, minder geabstraheerd, concreter, dichterbij, op een lagere sokkel. Een vloeiende bomenrij op het vrouwelijke plein zorgt voor intimiteit, één boom op het mannelijke. Het ontwerp ziet er goed uit. De beelden zetten de tijdslijn verder. De man als de Griekse kouros, de beelden van Rodin en Giacometti, de vrouw ook geheel binnen de klassieke traditie. "Beeldhouwkunst moet het doen met een heel geconcentreerde betekenis," stelt hij, vandaar het archetypische dat in de beeldhouwkunst sterk naar voren komt.

Wellicht in september wordt te Waarschoot een sculpturale installatie van Van Isacker ingehuldigd om er de figuur van Basiel De Craene, priester-dichter, te huldigen. De installatie kadert in een permanente beeldenroute die in het Meetjesland tot stand wordt gebracht.

Het is uitkijken naar een individuele tentoonstelling van deze kunstenaar, lange tijd verbonden aan de nu gewezen galerie Richard Foncke. Ondertussen kan de liefhebber terecht in de publieke ruimte wanneer hij maar wil. En ik onthoud hierbij nog een uitspraak die beklijft: "Kunst is geen persoonlijke taal, maar een taal gemaakt door generaties." Iets om over na te denken in het Ik-tijdperk, of niet soms?