Ontdekkingsprijs van het Rood Klooster

De Ontdekkingsprijs van het Rood Klooster, gericht op de hedendaagse kunst, stelt tot doel artistieke talenten, die in de kunstwereld nog niet hun verdiende plaats innemen, te ontdekken en te promoten. Deze wedstrijd wil veelbelovende kunstenaars ontdekken en ondersteunen door hun ruimte en middelen aan te bieden om hun werk aan het publiek te tonen. Onder de 133 kandidaten ingeschreven voor de Ontdekkingsprijs 2022, heet de jury zes kunstenaars uitgenodigd om in het Kunstcentrum hunwerk tentoon te stellen. 

Balthazar Blumberg, Laurent Dumortier, Simon Outers, Yves Gobart, Charlotte Quinonero en Océane Vallot 

Balthazar Blumberg laat zich inspireren door geologische elementen om tekeningen en verhalen te maken. Hij is vooral geïnteresseerd in de archiefdimensie van mineralen, de oneindige verhalen die deze elementen kristalliseren.    

Het werk van Laurent Dumortier nodigt uit tot voyeurisme en voert ons naar plaatsen waar zich het ongewone en het fantastische manifesteren. In zijn houtskooltekeningen toont hij door een venster – dat van de stadsbewoner – de dingen die hij voelt tijdens zijn nachtelijke wandelingen.  

‘Elk werk ontleent zijn originaliteit aan een drievoudige diepte: op het gedrukte, getekende of geschilderde oppervlak is een collage of plastic overdracht aangebracht, een kleurvlek, een baken in de nacht. In negatief krijg je dan een reliëfdruk van figuren, als een hol spoor van wat verdwenen ’. (Simon Outers) 

'Yves Gobart ziet de moderne mens als een hybride wezen, van nature onvolkomen, die zich beweegt in een omgeving die tegelijk gastvrij is en vol hindernissen zit. Ontoegankelijke bergtoppen, geblokkeerde paden, rivieren met onbegaanbare oevers, ingestorte wegen, ontspoorde treinen en overlevingskampen roepen de ontologische strijd op tussen de bewoner en zijn habitat. Ook wanneer de bewoner het gezicht aanneemt van iemand anders, een dier of een verdwenen volk, gaat het om een mismatch waarvan de stukjes weer in elkaar worden gezet'. (Hervé Ic) 

Het werk van Charlotte Quinonero is gebouwd op de grens tussen een staat van bewustzijn en onbewustzijn, waakzaamheid en slaperigheid, stuk voor stuk een moeilijk toneel. Door te tekenen of te schrijven probeert zij vormen naar voren te brengen en innerlijke beelden te materialiseren. 

In haar werk stelt Océane Vallot de eigenschappen van tekenmateriaal in vraag. Zo creëert ze een reflectie over waarneming en de grenzen tussen werkelijkheid, beeld en tekening, waarbij de eigenschappen van het papier, het tekenmateriaal en de afgebeelde lichamen niet meer zijn dan aanwijzingen die iets zeggen over de wereld.