Inès Andouche - Een eigen wereld

Zou het mogelijk zijn om met de handen, de vingers, te denken als er geen spraak in gebruik is? Zwarte cirkels en grote vlakke kleurvlakken, duidelijke lijnen, warme of koude lichten, altijd verzadigd, gezichten zonder ogen en ogen zonder blik. Zou het mogelijk zijn om zonder ogen te zien als het uitwisselen van blikken zinloos is? Wie is een persoon en wie niet? Een hersenschim, een vogel, een voorwerp, een monster, een landschap? Wie spreekt er en wie zwijgt? De lijn vindt zijn weg naar het vel. De lichamen worden, verlengen, kronkelen en vermengen. Er is geen diepte meer, dichtbij of veraf. Alles, als in een enkel gebaar, wordt daar gegooid, mensen en dingen, in gelijke delen, gestopt, bevroren op het moment van hun metamorfose, eenzaam, samen en soeverein. De wereld loopt onder de huid van Inès Andouche, wordt in dunne films afgezet op het vel of op het doek. Huid tegen huid: een wereld op zak!