Toon Delanote, verholen zelfportret, 2023

Toen ik bij aanvang van deze opdracht een aantal teksten uit het huidig nummer diagonaal las, schrok ik. Mijn taak als huisillustrator bestaat erin om op zoek te gaan naar één zin en daar een beeld bij te creëren. In eerst instantie vond ik niet meteen verbinding met mijn beeldtaal. Ik had echter snel door dat er tussendoor – wanneer ik grondig las – kortere zinnen opdoken die minder namen en vakjargon bevatten en waarbij ik meteen ideeën kreeg.

Bij de zin ‘vermoedelijk een verholen zelfportret van de kunstenaar’ (uit het artikel rond Theodoor Rombouts) viel alles op zijn plek. Mijn werk is tegelijkertijd anoniem én een zelfportret. Het gaf mij de kans om een illustratie te maken die ondergronds ook mijn werkproces presenteert. Het sluit bovendien aan bij het interview dat in het huidig nummer staat.

Een opdracht aanvangen doe ik telkens met een fotoshoot, waarna het fotomateriaal de verdere uitwerking zal begeleiden. Ik ensceneer de shoot en treed zelf op als model, omdat dit het meest productief is (ik ben er altijd), maar ook omdat het gaat om een idee dat uit mijn hoofd vloeit. Zo is het voor mij logisch om er deel van uit te maken.

De illustratie is letterlijk en figuurlijk meerlagig. Gedurende het ganse proces voel ik soms mijn eigen aanwezigheid die zich over mij heen buigt, mij in beeld brengt terwijl ik een kleur inrol of de restjes tape van de mdf-plank pruts. Dan ben ik er mij bewust van hoe krachtig en nauwgezet ik een eigen wereld construeer. Een soort van uiterste concentratie die duurt tot voor mij het volledige verhaal klopt. Dat wordt belicht in zowel het interview, in de door mij gekozen zin en in mijn illustratie.