Thomas Huyghe - Ik wil niet de zoveelste goede schilder zijn

Voor de groepstentoonstelling Blik in de herberggalerie In den Bouw te Kalken geeft de initiatiefneemster aan elke kunstenaar een blikken doos die hij dient te bewerken. Thomas Huyghe beschildert niet de voor de hand liggende buitenkant, hij neemt de binnenkant onderhanden en schildert er een paar gezichten in die tegen mekaar aangedrukt worden door gebrek aan ruimte. Hij benadrukt het claustrofobische. Het is iets wat we wel meer merken in zijn schilderijen, dat gevangen zitten binnen het kader. Het is op zich een klein werkje, maar het is van betekenis omdat het hem laat reflecteren over ruimtelijkheid, over fysieke ruimte. 

In de periode 2002-2003 besteedt hij quasi al zijn tijd aan het bouwen en verbouwen van zijn huis en atelier. Dat is van wezenlijk belang voor zijn verdere evolutie. Ook hier moet hij ruimtelijk denken, driedimensionaal werken en construeren, technische oplossingen vinden. Die twee jaar zijn een soort van katalysator, mee door de fysieke intensiteit van het werk. In de loop van 2004 begint Huyghe terug te schilderen. Hij maakt een schilderij op triplex en is er langs de achterkant in beginnen snijden zodat hij het gedeeltelijk naar voor kon plooien. He( is een stap in de richting van zijn schilderkundige verovering van de ruimte. 

In 2005 beschildert hij zijn tweede koepel Dog. Eigenlijk had hij het onderwerp eerst vlak geschilderd maar deed het later nog eens over op een koepelvormige drager in plexi. De ronde en bolle vorm laat de vleespartijen van het koppel in erotische omhelzing des te meer naar voren komen, accentueert het extatische van het gebeuren, brengt de versmelting van de lichamen nog beter over. 

Foto's blijven nog altijd zijn inspiratiebron, ze worden met de computer duchtig bewerkt en gemanipuleerd, de expressionistische toets is stilaan verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een meer afstandelijk schilderen, het doet soms denken aan de schilders van reclamepanelen voor de nieuwste films zoals we die in de jaren zestig nog kenden. Ze benadrukken het realisme zonder daarom realistisch te zijn. 

In 2006 komt hij met een aantal van die werken naar buiten in New York New York, een expositie in KunstZicht, de tentoonstellingsruimte die Paul Robbrecht ooit inrichtte voor de Universiteit Gent. 

Eén van de werken, Meanie, is erg aantrekkelijk. Het toont een vrouw en een andere persoon. Het is niet duidelijk of die andere een man of een vrouw is. Een hand belet dat we dat zien. We weten ook niet met zekerheid of het de hand is van de vrouw of van de andere persoon. Het is een op het eerste zicht zeer attractief beeld, het gezicht van een vrouw die vrolijk reageert op iets wat haar ingefluisterd wordt. Het is een beeld als in een film, een close-up. Het feit dat het schilderij niet vlak is, maar gedeeltelijk naar de toeschouwer toe geplooid is en volume heeft, versterkt de close-up en de hilarische sfeer die ervan uitgaat. Ook hier zijn de hoofden binnen het schilderij gedwongen, maar je hebt niet die claustrofobische dwang van weleer. Ze kunnen zo hun positie verlaten, zo levensecht zijn ze weergegeven. 

Het is duidelijk dat Huyghe hier een zeer interessante weg is ingeslagen. Zijn schilderijen komen meer en meer los van de muur, gaan die muur zelfs overtroeven en de toeschouwer dwingen om uit te wijken, andere posities in te nemen. De toeschouwer is immers nieuwsgierig en wil het ganse werk vatten. Posh, in het bezit van de Nationale Bank, is daar een voorbeeld van. Het springt uit de muur 90 cm naar voor en dat is behoorlijk veel. 

Met zijn werk Sun Chariots komt hij helemaal los van de wand en wordt het schilderij tot een zelfstandige sculptuur die in wijzigbare vorm kan opgesteld worden. De ronde dragers in plexi zijn beschilderd met gezichten die een volwaardige tandpastaglimlach vertonen. Stef Van Bellingen verwoordt het gevat: "De vervorming in de schilderijen is zowel structureel als expressief van aard en wil de dictatuur van het glamoureuze beeld ondermijnen. In een schilderwerk als Sun Chariots is de lach verzelfstandigd en lijkt een soort van prothese geworden te zijn. Een karretje dat van de ene naar de andere plaats of omstandigheid bewogen kan worden." Eigenlijk is Thomas Huyghe op zijn zeer originele wijze heel veel bezig met het analyseren van de macht van het beeld. Hoe beelden ons beïnvloeden en hoe wij al dan niet bewust door beelden gemanipuleerd worden.