Groepstentoonstelling Summer Camp #6 in Cecilia Jaime Gallery

De zomer van 2020 voorspelt anders uit te draaien dan initieel verwacht. Verre reizen plannen of een massa vrienden uitnodigen zit er niet in. We kunnen niet langer gaan en staan waar we willen en worden daarom gedwongen om ons geliefde concept “zomer” te herzien, iets dat niet voor iedereen even gemakkelijk blijkt. De kunstenaars die deelnemen aan de groepstentoonstelling Summer Camp #6 in de galerij van Cecilia Jaime reflecteren over wat de zomer en het nostalgische zomergevoel inhouden. Eddy De Buf, Patrick Vertenten, Koen Fillet, Nico Vaerewijck, Marika Giacinti, Dominiek Colpaert, Kevin Vanwonterghem, Juanan Soria, Cecilia Jaime en Luc Rogiest blijven echter optimistisch. Na een lange periode van lockdown kunnen de kunstenaars eindelijk terug exposeren en dat moet gevierd worden. Summer Camp #6 is een ode aan de zomer en de vrijheid.

In de eerste ruimte van de galerij vinden we de werken van Eddy De Buf, Patrick Vertenten, Koen Fillet en Nico Vaerewijck. De installatie Shotgun van De Buf valt meteen op en bevindt zich in de linkerhoek van de ruimte. Het werk bestaat uit een onderarm met hand die een geweer vasthoudt, beide gemaakt uit polyesterhars. De arm is opgehangen aan het plafond met een koord en het geweer is gericht naar de vloer waar een ets ligt die de illusie weergeeft van gebroken glas. De ets is bedekt met een glazen plaat om het effect te versterken. Shotgun geeft het specifieke moment weer wanneer de kogel net is afgevuurd en het geweer nog niet is weggetrokken. Het is een actie die we doorgaans nooit bewegingsloos waarnemen.

Verder in de ruimte zien we een aantal schilderijen die net zoals Shotgun momentopnames voorstellen. De werken JLT, The painting of Lucy Jordan en Nighthawks on the road van Vertenten lijken wel film stills te zijn. Het zijn bevroren scènes waarin een oude man, een jonge vrouw en een rijdende auto de hoofdrol spelen. Fillet laat zich inspireren door fotografie. Hij focust voornamelijk op licht-donker contrasten en de scheiding tussen figuur en achtergrond. Zo schildert hij in Untitled een zomers geklede vrouw die bijna het gehele doek inneemt alsof we naar een foto kijken die van te dichtbij getrokken is. Uiterst rechts kunnen we de zomerse taferelen op het eiland Martinique bewonderen, geschilderd door Vaerewijck. Opvallend is dat de kunstenaar vooral suggestieve penseelstroken en sombere kleuren gebruikt om de landschappen te creëren. Het gaat hier niet om het uitbeelden van een stereotiep zonovergoten paradijs. De zomer kent verschillende realiteiten en de minder zonnige dagen maken hier net zo goed deel van uit.

Op vakantie gaan betekent voor veel mensen een regio bezoeken die bij hen in de smaak valt. Vaak gaan we op citytrip om de sfeer van de stad op te snuiven of trekken we de weidse natuur in om volledig tot rust te komen. In de tweede ruimte van de galerij hangen een aantal werken die kunnen geïnterpreteerd worden als interessante vakantiebestemmingen. Zo vinden we aan de linkerkant drie surrealistische schilderijen van Dominiek Colpaert die een huis, een televisie en een televisie als huis voorstellen. De kunstenaar gebruikt roze en blauwe pasteltinten om de taferelen een zeemzoete uitstraling te geven. We lijken ons in een perfect georganiseerde Amerikaanse buitenwijk te bevinden waar de zon altijd schijnt, de tuinen minutieus zijn aangelegd en elektronica een prominente rol speelt in het huishouden. Colpaert doorprikt echter de zogenaamde “suburban dream” door de schaal van de huizen te verkleinen en ze in een kamer of beeldscherm te plaatsen.

De tekeningen van Kevin Vanwonterghem gemaakt in houtskool geven niet de bewoonde wereld, maar de geïsoleerde natuur weer. Menselijke figuren krijgen geen rol in de grootse landschappen. We kunnen onmogelijk vaststellen uit de reeks golvende bewegingen of we naar de oceaan kijken of naar de wind. De sublieme schoonheid van de natuur die ons verwondert en tegelijkertijd verontrust staat hier centraal. Ook Marika Giacinti is in haar werk geïnspireerd door de natuur en dan voornamelijk door botanische prints. Van linksboven naar rechtsonder vinden we Damassé, Spring, Velvet, Bugles en Flow, monochrome werken gemaakt uit Chinese inkt en aquarelverf op papier. Het mooie aan het werken met inkt is dat we de hand van de kunstenaar zeer precies kunnen waarnemen. In de getekende lijnen zien we bijvoorbeeld waar Giacinti meer of minder druk zet op haar pen.

Op het einde van de tweede ruimte in de galerij vinden we een verzameling van het werk van Luc Rogiest. De kunstenaar maakt sculpturen of maquettes uit bamboe en gips. De basiselementen van architectuur: fundering, muren, dak en trap worden ingezet om fictieve constructies te creëren. Het zijn vrije architecturale experimenten die te ongedwongen zijn om in werkelijkheid gerealiseerd te worden. De sculpturen van Rogiest zijn niet gecreëerd met de bedoeling ze als basis te gebruiken voor een utilitaire architectuur. Handambacht en fragiliteit zijn eigen aan de werken en blijven het best zichtbaar op schaal van de maquette.

Naast het bezoeken van een specifieke regio en het vastleggen van zomerse momenten ontmoeten we op vakantie ook andere culturen. Cultuur is een product van een specifieke maatschappij waarbij gewoontes en tradities zoals religie, voeding, kledij, maar ook kunst essentieel zijn. Reflecties over de maakbaarheid van cultuur via beelden en herinneringen vinden we terug in de werken van Juanan Soria en Cecilia Jaime in de derde ruimte van de galerij. Met DESAPARICIÓN II toont Soria hoe culturen steeds op dezelfde manier omgaan met beelden. Ofwel worden ze extreem verwaarloosd en vernietigd, denk maar aan een beeldenstorm, of ze worden extreem beschermd achter slot en grendel. Als inspiratie voor zijn kunstwerk gebruikt Soria een oud religieus schilderij uit Duitsland dat doorheen de tijd is afgetakeld. De kunstenaar recreëert het Duitse werk op papier met grafiet en knipt vervolgens de tekening bovenaan in lange stroken zoals een papierversnipperaar. De stroken zijn geplooid, in elkaar verstrengeld en sommige hebben een fluo rode kleur. De tekening is herkenbaar, maar ook deels geruïneerd. Soria focust op de regeneratieve kracht van cultuur. Er zullen altijd artefacten verloren gaan, maar vanuit dat verlies kunnen we kunst terug opbouwen.

Cecilia Jaime, galerijhouder en kunstenaar gebruikt haar eigen ervaringen van haar thuisland Argentinië om prachtige zomerse landschappen te schilderen. Goldfish Lake is een van de schilderijen die je in de galerij kan bewonderen. Het is een goed voorbeeld van hoe de persoonlijke herinnering van de kunstenaar het werk tot een hoger niveau tilt. Jaime vertelt graag over het meer waar de lokale bevolking lange tijd kleurrijke vissen uitzette. Via vluchtige toetsen en een hele reeks aan kleurschakeringen geeft de kunstenaar een impressie weer van een 200-tal vissen die zwemmen aan het wateroppervlak.

Summer Camp #6 is een tentoonstelling die de bezoeker blijft verrassen. Wanneer een werk verkocht wordt, komt er een ander van dezelfde kunstenaar in de plaats. Op die manier kan je de galerij van 17 juli tot 30 augustus 2020 meerdere keren bezoeken zonder steeds hetzelfde te zien. Het feit dat de tentoonstelling veranderlijk is en evolueert past goed binnen de zomerse thematiek. Kunst circuleert en is net zoals het zomerseizoen vluchtig en variabel. Voor we het goed en wel beseffen is het weer herfst en kunnen we nostalgisch terugkijken op de vervlogen zomer via foto’s, filmpjes of onze herinnering aan Summer Camp #6 in de Cecilia Jaime Gallery.