Arpaïs Du Bois - Nood aan scherpte

De spanning is te snijden. In Gallery Fifty One zien we beklemmende vormen en kritische zinsneden in smoezelige kleuren, die hier en daar oplichten door fleurigere tinten. Het samenspel roept gevoelens op gaande van droevig, onmacht tot absurd. Arpaïs Du Bois tekent, schildert en schrijft haar bezorgdheid over de wereld en haar bewoners van zich af. Dat was het voorbije jaar niet anders. Eens te meer kaart ze problemen aan die ondersneeuwen door eenzijdige berichtgeving.

Ons leven is ingrijpend veranderd. Veel evidenties zijn weggevallen. COVID-19 raakt ons in doen en laten. Het houdt ons bezig, maar er is veel meer aan de hand. “De huidige situatie maakt mij nog machtelozer en meer ontmoedigd dan voordien”, aldus Du Bois. “Los van de huidige sfeer en de andere manier van leven, stemt het mij triester dat we zo focussen op het virus. Andere dringende zaken krijgen nauwelijks nog aandacht. Hoe behandelen we onze omgeving en elkaar? Hoe is het zo ver kunnen komen? We moeten het discours niet symptomatisch, maar volwassen voeren. Er is nood aan inzicht in de eigenlijke problematiek en een globale aanpak.” De titel van haar huidige tentoonstelling ‘(pour) retendre l’atmosphère’ of ‘(om) de sfeer aan te scherpen’, geeft meteen de toon aan. Haar werk nodigt uit tot nadenken en alert zijn.

Du Bois schildert meerdere losstaande vormen, die herinneren ons aan een gemis van samenzijn en verbondenheid. Haar taalgebruik is poëtisch en bestaat vaak uit woordspelingen. Du Bois doet daarin geen toegevingen en schrijft waar het op staat. Tragiek en absurditeit wisselen elkaar af. Typerend voor haar kleurenpalet zijn de aardetinten, die ze geleidelijk aan heeft uitgebreid naar een vrolijker palet van roze, oranje, oker en groene tinten. Deze nieuwe tonen zijn eveneens vuil van kleur, zoals we bij Du Bois gewoon zijn, maar ze verlichten haar werk.

Voor de presentatie wijkt Du Bois af van wat evident of normaal is. Ze toont haar werk op vrijstaande wanden in vrolijke tinten analoog aan de kleuren die ze in haar schilderijen toevoegde. De inrichting van de tentoonstelling versterkt de teneur van haar werk. In de benedenruimte van de galerie staan drie wanden die van laag naar hoog oplopen en zo een omgekeerd perspectief vormen. Het is bevreemdend, sluit aan bij de heersende sfeer en moedigt aan om anders te kijken. We kiezen zelf het parcours dat we volgen en in welke volgorde we de werken bezichtigen. Op de wanden hangen veel schilderijen in verschillende formaten dicht bij elkaar. De veelheid nodigt uit om de tijd te nemen, niet alleen om het te bekijken, maar ook om de betekenis te begrijpen.