W. Vynck - Simply

Toen Willy Vynck (1944) als jongeman zijn legerdienst vervulde, had hij een moeilijke relatie met zijn sergeant. “Ho maar”, zei Vynck, “de oorlog is nog niet begonnen, ik heb nog tijd.” De traagheid centraal. Een thema dat hij zijn hele leven heeft meegedragen en dat ook terug te vinden is in zijn fotografie. Van jongs af aan geraakte de Belgische fotograaf gefascineerd door prachtige beelden die hij vaak in één van zijn vele boeken zag. Een vriend leende hem zijn fototoestel uit en Vynck geraakte in de ban van de fotografie. Hij begon van nul en bleef altijd opnieuw proberen, experimenteren en observeren. Maar voor de eeuwige criticus Vynck duurde het jaren voor hij tevreden was met zijn eigen werk. 

De banale en eenvoudige werkelijkheid, dat is zijn onderwerp. Een hoek van een bank, de achterkant van een verkeersbord, het dak van een huis, een terrasje met jonge vriendinnen, een blad net neergedwarreld uit een boom. Beelden die we niet in ons geheugen prenten omdat ze te alledaags lijken. Het is precies het alledaagse leven en de schoonheid ervan die Vynck ons wil laten waarderen. Onopvallend als een ornament in een hoek van de kamer wacht de kunstenaar soms uren en zelfs dagen op dat perfecte beeld dat voor zijn camera zal verschijnen. “Als het mij aanstaat, leg ik het vast”, verklaart hij.  

Vynck kiest resoluut voor zwart-wit fotografie om meer diepgang te creëren. Kleur mag dan wel de realiteit van het leven zijn maar je bereikt meer ernst en brengt mooiere verhalen in zwart-wit. Het is opvallend dat iedereen zijn momentopnames anders interpreteert. Bij de ene roept zijn werk warmte, genegenheid en intimiteit op. Vynck geeft immers vaak persoonlijke interacties weer, waarbij je als toeschouwer het gevoel krijgt dat je ergens binnenbreekt waar je niet hoort te zijn. Anderen voelen dan weer een zekere verlatenheid of eenzaamheid. Schaduwen op oppervlakken waarbij je bijna smeekt om de figuur of het voorwerp zelf te kunnen zien, net links of rechts van de foto. De fotograaf doet ons verlangen naar het onzichtbare en meer.  

In ‘SIMPLY’ wil Vynck dat de bezoeker de stress van de complexe samenleving even helemaal vergeet en zet hij de schoonheid, verscheidenheid en vooral ook zichzelf centraal. De foto’s tonen zijn eerlijke kijk op de wereld en die is vrij simpel: wanneer hij iets moois ziet, legt hij het vast. Schoonheid ontdekken vindt hij niet moeilijk, maar het prachtig vastleggen van die plek op dat moment is net de kunst. Het is verhelderend dat een kunstenaar ijvert voor simpele schoonheid in een wereld met zo’n complexiteit.  

‘SIMPLY’ verwijst niet enkel naar het alledaagse dat Vynck vastlegt. Men kan de titel ook lezen als: ‘SIMPLY W. VYNCK’. Zowel de kunstenaar als zijn kunst zijn pretentieloos.  

In de Jeruzalemkapel laat Vynck ons – letterlijk – nadenken over de dood met zijn werk ‘MEMENTO MORI’. Om schoonheid zo lang mogelijk te bewaren zorgen we voor onze doden. Ze worden met make-up in een open kist gelegd, ze worden gemummificeerd om hen zo gracieus als mogelijk te laten ontbinden en ze worden voorzichtig ter aarde gelegd met een gedenkteken.  

Niet toevallig vervangt zijn werk het praalgraf dat normaal gezien bovenop de grafkelder van Anselm Adornes en zijn vrouw, Margareta van der Banck staat. Het feit dat Vynck zijn werk hier kan neerplaatsen, is om dezelfde reden: om de schoonheid te bewaren van het monument, wordt deze momenteel gerestaureerd. Het praalgraf is zo ook belangrijker geworden dan de beenderen die zich in de grafkelder eronder bevinden. 

Willy Vynck woont en werkt net buiten de Brugse binnenstad.