Marcel van Maele - Als een gedicht zijn gezicht verliest

Marcel van Maele (Brugge 1931-Antwerpen 2009) was een non-conformistische en rebelse schrijver, performer en beeldend kunstenaar. Hij zette zich af tegen burgerlijkheid en de gevestigde orde, en zag kunst als een middel tot bewustzijnsverandering. Na zijn legerdienst in Korea in de jaren 1950, trekt hij enkele jaren al liftend door bijna dertig landen. Tijdens zijn zwerftocht werkt hij onder andere als nachtwaker, houthakker, koewachter, schrijnwerker, druivenplukker en  dokwerker. In 1956 debuteert hij als dichter met de bundel Soetja en begint hij te werken aan een uitgebreid oeuvre.In de laatste decennia van zijn leven wordt hij blind, maar bijgestaan door anderen blijft hij gedichten schrijven en kunstobjecten creëren. 

Van Marcel van Maele verschenen (er) romans, film- en toneelscenario’s, poëziebundels en bibliofiele uitgaven Een terugkerend thema was het conflict tussen de absolute vrijheid van het individu en de druk van de maatschappij. Naast zijn literair werk maakte hij schilderijen, assemblages, sculpturen en installaties, waarbij woord en beeld heel vaak op een humoristische wijze samenkomen. Vanaf de jaren 1970 creëerde hij ook ongewone objecten: objets trouvés die hij combineerde met woorden die hij op een of andere manier onleesbaar maakte. Zo zitten zijn Gebottelde Gedichten (1972-2002) opgerold in een goed afgesloten fles en voor Vakkundig Hermetisch (1973) goot hij zijn dichtbundel in een blok polyester. De objecten verschenen vaak als multipel in beperkte oplage. 

De aanleiding voor de huidige archiefpresentatie in het M HKA is de genereuze schenking van verzamelaar Jef Debacker. Hij schonk assemblages en multipels van Marcel van Maele aan het M HKA; in totaal gaat het om 25 werken uit de periode 1972-2002. Debacker beschouwde zijn gift als een hommage aan zijn in 2011 overleden echtgenote Rolly Klinck. 

Afbeelding: Marcel Van Maele, Kruidenrek uit de tentoonstelling Expot Depo in het Maagdenhuis