Hans-Peter Feldmann - 100 Jahre

Hans-Peter Feldmann, l’iconophile (persoon die houdt van beelden-iconen)

Sinds zijn kindertijd verzamelt Hans-Peter Feldmann prenten, zoals in verrassingspakjes, prenten die hij uitknipte uit allerlei drukwerk, zijn eigen foto's en meer recent anonieme schilderijen, zonder enige hiërarchie. Die kolossale collectie vormt de grondstof van zijn werk, gebaseerd op assemblage- of inventariswerken, in de vorm van reeksen, installaties of uitgaven. Zijn allereerste werken, schilderijen in de pop-beweging die gevonden beelden en boekcovers reproduceren, hebben reeds, op de achterzijde van het doek, knipsels uit magazines. Maar vanaf 1968, met de publicatie van bescheiden thematische, zelf geproduceerde compilaties onder de generieke titel Bilder Bilder radicaliseert hij de Pop Art door het opnemen van het medium zelf, het gedrukte blad. Hij is de pionier van het kunstenaarsboek en start zo zijn eigen "papierwereld".  

Terwijl het de met beelden verzadigde publieke omgeving weerspiegelt, geeft de behandeling van de reproducties hen een verontrustende stomheid en bijna-neutraliteit die contrasteert met het geraas van de media. De geselecteerde motieven, voor wie minder bekend is met het universum van Feldmann, zijn nochtans eerder gelinkt aan zijn persoonlijke interesses (knieën, vogels, voetballers, zeeën, schoenen...) en er schijnt op een paradoxale manier eveneens een persoonlijke esthetiek in door, want zijn reeksen lijken ontdaan van alle betekenis en geven de indruk trouw de iconografische conventies van decoratieve posters (Sonntagsbilder), magazine-illustraties, amateurfotografie, postkalenders, enz. te herschrijven.  

De weergave-instrumenten imiteren zelfs huiselijke praktijken: afbeeldingen die gewoon aan de muur worden geprikt, kleine lijstjes die op de schoorsteenmantel worden geplaatst, boeken die het traditionele fotoalbum nabootsen. 

Biografie 

Hans-Peter Feldmann wordt geboren in Düsseldorf in 1941. Deze indicaties zijn de enige die hij belangrijk vindt om te communiceren om zijn parcours te situeren. Hij heeft het artistieke curriculum vitae altijd gehekeld, want dat bevat geen andere nuttige informatie voor de kijker en dient vooral als palmares. Eerder dan de lijst tentoonstellingen en onderscheidingen, zou hij titels van films en boeken willen delen waarvan hij houdt. Hij heeft trouwens zijn bibliotheek gefotografeerd op 1/1 schaal (Bücherregal, 2002). 

In 1979 beslist hij om de kunstwereld te verlaten, als verzet tegen de speculatieve dimensie die wordt ingevoerd in de kunsthandel en de tendens om politieke bezorgdheden van kunstprojecten van twee decennia eerder achter te laten. In 1989 overtuigt Kasper König hem om opnieuw tentoon te stellen. Hij weigert echter om zijn kunstwerken te signeren of de uitgave ervan te beperken. Voor hem moet de artistieke creatie niet gescheiden worden van andere activiteiten in het leven.