Caroline Van den Eynden - Memory

Samengesteld door oud studenten van Caroline Van den Eynden i.s.m. Kunsthal Extra City. 

De solotentoonstelling Memory met werk van Caroline Van den Eynden (Antwerpen, 1982-2022) presenteert een dwarsdoorsnede van de bondige en precieze werken die ze maakte tussen 2015 en 2022. De expo toont een glimp van haar onvoltooide praktijk, waarin ze van kinderherinneringen dromen en verlangens maakte. Van den Eynden was niet alleen een gerespecteerd kunstenaar uit Antwerpen, ze was ook een mateloos toegewijde docent. Deze tentoonstelling is het resultaat van een curatorische samenwerking tussen een aantal van haar vroegere studenten en Kunsthal Extra City. Zij hebben ervoor gekozen haar eigen woorden als inleiding te gebruiken. 

‘Ik ben geboren en getogen in Antwerpen, België. In mijn jeugd en mijn studentenjaren ging ik naar de kunstacademie, waar ik interieurvormgeving en beeldende kunst studeerde. Na mijn studies voelde ik de drang om iets te doen met alles wat ik had gedaan en meegemaakt. Alsof ik al mijn herinneringen wilde omhelzen en dromen en verlangens wilde toelaten. 

Die gevoelens zijn voor mij een inspiratie en vormen de drijvende kracht achter mijn werk. Dit geeft me de impuls om ruimtes te creëren waar ik mijn verlangens kan vervullen en mijn ervaringen in vraag kan stellen. De beelden en fragmenten die daaruit voortkomen, hergebruik ik voor mijn werk. 

Daarom komen gemengde materialen, vormen en locaties samen in architecturale transformaties, gewoonlijk sculpturen en installaties. Noch de installaties, noch de sculpturen zijn exacte kopieën van de realiteit, hoewel soms die indruk wordt gewekt door te werken met modellen en plannen. 

Deuren, trappen en vooral het gebruik van glas en staal zijn belangrijke elementen in mijn werk. Ik verwijs naar het feit dat ik als kind ben opgegroeid in een modernistisch appartementsgebouw. Deuren, trappen, en meer in het algemeen (de suggestie van) doorgangen en niveauverschillen zijn daardoor een constant verlangen geworden. 

Vooral de gedachte aan of het verlangen naar een plaats ergens op een bepaald moment, in het verleden of de toekomst, vormt de stap naar het maken van deze werken.’ 
 

‘We denken niet genoeg aan trappen. In de huizen van weleer was niets mooier dan het trappenhuis. Niets is lelijker, kouder, vijandiger, benepener in de flatgebouwen van tegenwoordig. We zouden moeten leren meer in het trappenhuis te leven. Maar hoe?’ - Georges Perec, Espèces d’espaces, Galilée, 1974 (Ruimten rondom, De Arbeiderspers, 1998, vertaling Rokus Hofstede)