Jo Voets (1958) is autodidact. Op het eind van de jaren '80 leert hij de beginselen van de zwart-wit fotografie van een vriend in een kraakpand aan de VUB, en spijkert die kennis wat bij met een jaartje Sint-Lukas in Brussel waar een onvoldoende voor scheikunde hem echter de das omdoet.
Hij heeft een bijzondere interesse voor documentaire en straatfotografie. Af en toe mag hij ook graag een (studio)portret maken. Als setfotograaf werkt Jo op talloze Belgische films en internationale co-producties. Op deze filmsets, waar niets ooit is wat het lijkt, ontwikkelt hij de vaardigheid om snel en discreet te werken, en de essentie van een scène in enkele frames samen te vatten.
Dit talent komt ook tot uiting in zijn straatfotografie, waarin hij met veel empathie de menselijkheid van z'n onderwerpen in een enkele blik, een enkel gebaar weet vast te leggen.
Hoewel zijn werk op het eerste gezicht vaak somber oogt, tracht Jo Voets toch een balans te vinden tussen de misère en de simpele schoonheid die in de alledaagsheid der dingen te vinden is, liefst met een vleugje humor.
Tijdens de Covid-periode gaat hij aan de slag met het Belgisch surrealisme en begint tuinen te fotograferen waarin betonnen bosnimfen met blote borsten, brutale kabouters en schilferige Adonissen het mooie weer maken.
Bij deze omzwervingen stuit hij op zijn eerste tuin-Atomium. Als Brusselaar en kind van het Atoomtijdperk voelt hij een bijzondere band met dit wonderlijke bouwwerk en die eerste trouvaille zet hem aan om meer specifiek naar zulke 'Atomyoms' op zoek te gaan.
Ter gelegenheid van de 65ste verjaardag van het Atomium brengt een korte passage in het VTM-journaal de reeks in een stroomversnelling wanneer kijkers hem tips beginnen te mailen.
Inmiddels kreeg uitgeverij Borgerhoff-Lamberigts interesse in het project, en in het voorjaar van 2025 brengen ze Atomania uit.
In diezelfde periode, waarin hij -vaak op goed geluk af- kriskras het land doorkruist, begint Jo ook aan een serie Torn Posters, geïnspireerd door gelijkaardig werk van Walker Evans, Jonathan Miller en Jacques Villeglé. In tegenstelling tot het werk van Villeglé die bekend was om zijn collages op basis van verscheurd reclamedrukwerk, fotografeert Jo details uit reclame-affiches die onder invloed van weer, wind en tijd tot nieuwe objecten zijn getransformeerd, en zo een nieuwe, subjectieve betekenis krijgen.
“De foto's van Jo Voets zijn onwrikbaar realistisch en hebben veel verbeelding. Zijn oeuvre is gekenmerkt door zijn vastberadenheid, en hij bijt zich vast in zijn onderwerpen. Zijn techniek is zeker en vast die van een artiest. Zijn werk onderscheidt zich door een interesse voor de compositie op zich, ontleend aan de moderne abstracte kunst. Hij heeft ook een uitzonderlijk gevoel voor beweging, die hij gebruikt met het dynamisme van de futuristen en de ironie van dada.
De sleutel tot zijn werk is het gebruik van de ruimte om relaties op te bouwen die soms suggestief zijn en soms verrassend. Inderdaad, ook al maakt hij gebruik van de realiteit, Jo Voets heeft toegegeven dat hij in zijn hart een ironisch speler is. De resultaten kunnen verontrustend zijn, maar hij behoedt ons voor het cliché." - Em. Prof. dr. Johan Swinnen