Melancholie

We zijn op zoek gegaan naar een rode draad en hebben geduldig de paden gevolgd die we de afgelopen vijf jaar hebben bewandeld. Onze ambitie was om de balans op te maken van onze activiteiten, ze beter te begrijpen en te laten worden. Je weet nooit precies wat je hebt gedaan, toch, behalve een stap terug doen. Wat hadden we blootgelegd? Wat werkt en waarom? De buitengewone diversiteit en schoonheid van de werken in de collectie verblinden ons, zowel vandaag als in het verleden. En het voor ons voor de handliggende dat de kwestie van mentale handicaps of zogenaamde cognitieve tekortkomingen secundair wordt wanneer we ons te identificeren met een woord, te vangen met een blik, te vertalen met een gebaar wat, voor deze beelden, ons nooit ophoudt in beweging te zetten. Dit is bovendien vanaf het begin de kern van onze reflectie geweest: de verzameling bevrijden van het juiste denken en van conventionele voorstellingen van de marges, van het verschil, van het anders-zijn. Dit laatste is in feite niet van essentie, maar van instelling of omstandigheid. Voor degenen die het weten te verwelkomen, is anders-zijn een vorm van innerlijkheid die algemeen wordt gedeeld. Dus welke emoties, welke raadsels, welke schoonheden, welke waarheden? Onder welke handelswinden was de collectie de afgelopen vijf jaar van de grond gekomen, zo niet dat, hebben we het eindelijk begrepen, van melancholie? Melancholie is geen vreugde of verdriet; noch herinnering, noch vergeten; noch schoonheid noch lelijkheid; noch hoop noch wanhoop; noch verlangen noch verzaking; noch gebrek noch volheid, maar de plaats van waaruit ieder van ons een ander is en van waaruit we onophoudelijk worden.