Het beeld: Bestemming zee

Zonder de zee zouden we er niet zijn. En hoewel meer dan zeventig procent van het aardoppervlak uit water bestaat, is ze geen bestemming. In onze optiek scheidt de zee continenten en mensen. Ze is een transportweg van de ene naar de andere haven, een obstakel op onze reizen naar elders, een middel tot welvaart, een recipiënt voor lozingen en plastic. Tezelfdertijd blijft ze als grootste ecosysteem een onmetelijke kraamkliniek, een container voor CO², een regelaar van het klimaat.

Een uitgerekte einder met daaronder immer kabbelend, golvend, schuimend, wassend, brekend, woest water dat zilte werelden aan het oog onttrekt. Het is die esthetiek die Stephan Vanfleteren naar en zelfs in zee leidde - zoals bij wel meer kunstenaars is de zee zijn bestemming. Zijn zee is er een die je zelden ervaart bij schilderijen: de etherische eigenaardigheden van water en zwerk, de ongrijpbare textuur van waterdamp en onophoudelijk krioelend vocht, de vluchtige parelmoeren flonkering van zonlicht dat het water schampt, de dreiging van een autonome natuurkracht. Mocht ik een schilder zijn, dan was ik stikjaloers.