Yemo Park - Platform voor beter leven

Wanneer ben je een goede kunstenaar? Als je verbonden bent aan een galerie? Als je tentoonstelling uitverkoopt? Dat is alleen voor de happy few. Maar Park bleef niet bij de pakken zitten. Geld is nodig om te overleven, dus vond ze zelf een economisch systeem uit. Ze onderzocht welke economische strategieën andere kunstenaars gebruiken, zoals Tino Seghal, die via mondelinge overeenkomsten immaterieel werk verkoopt. Dat werkte bevrijdend. Voor haar afstudeerproject aan de opleiding videografie richtte Park in 2018 een fictief bedrijf op. Ze ging geld verdienen door beelden te maken ter nagedachtenis van honden. “Ik startte met een prototype van de overleden hond. Op basis van foto’s en verhalen probeerde ik me in te leven in het dier en er een connectie mee te maken. Hoe was die hond en hoe zag ze eruit? Ik maakte het prototype in was. Het is een fragiel en tijdelijk materiaal. Was smelt en vervormt bij warmte. Je moet er dus zorg voor dragen, zoals voor een levende hond. Was reflecteert kleur en licht, het is zwaar en plakkerig, een beetje zoals huid. Wanneer ik die wassen hond zag staan, voelde ik hoe ze warmte en echtheid uitstraalde. Op basis van het prototype konden toekomstige klanten ervoor kiezen om de wassen versie te kopen of eentje in brons.”

“Een bedrijf uitvinden en erover fantaseren, is leuk”, stelt Park vast. “Wanneer het werkelijkheid wordt, verliest het zijn charme. De prototypes van de honden waren geschenken voor mijn vrienden. Ze waren blij en we praatten niet over geld. Het was een gebaar van liefde. Dat voelde goed. Ik besefte dat ik het daarom wilde doen.” Wanneer Park in 2019 alle hondensculpturen samenbracht in de tentoonstelling met afstudeerprojecten, leerde ze hoe belangrijk samenhorigheid en uitwisseling waren. “Het was een ceremonie met vrienden en hun families, en tegelijk een ontmoeting met de sculptuur van hun overleden honden. Die stonden een tijdje samen in mijn atelier, waardoor de honden elkaar leerden kennen. Dat gebeurde op de tentoonstelling ook met de mensen. In ruil voor de sculptuur gaven mijn vrienden bier. Ik zette bloemen in de bierflessen als schrijn om de dode dieren te eren.”

Je kan bedrijfsleider worden, inspelen op trends en veel geld verdienen. Materialisme, concurrentie en ieder voor zich: daar wordt Park niet gelukkig van. Welke waarden vindt zij belangrijk? “Ik mis een gevoel voor solidariteit. Mijn werk is een gebaar naar anderen. Ik maak niets voor mezelf of om mijn ego te bevredigen.” Park is genereus, empathisch en vindingrijk. Ze vertrekt vanuit een bezorgdheid of de wil om anderen te helpen. Maar ze moet ook overleven. Ze gebruikt een bedrijfsmodel als alibi. Het is een façade om de aandacht te trekken. Ze zet marktmechanismen in om andere waarden te belichten. Park wil het hebben over vriendschap, liefde, plezier, zorg dragen, elkaar helpen en delen. Dat kwam ook tot uiting in haar andere bedrijven. “Na enkele jaren besefte ik dat mijn vader niets anders doet dan nieuwe bedrijven oprichten. Hij is gedreven door verbeelding, passie en geeft mensen hoop. Ik groeide ermee op en ik nu doe het zelf ook.”

Park houdt van elkaar vergoeden door diensten of goederen uit te wisselen. Op die manier kan je genieten van elkaars vaardigheden. Het is persoonlijk, je maakt anderen blij en dat geeft een goed gevoel. Maar ruilhandel is niet altijd haalbaar. Daarom denkt Park na over andere economische mogelijkheden. “Ik stel vast dat ik weinig betaald word om een tentoonstelling voor te bereiden. Hoe kan ik dat volhouden? In Ierland bestaat er sinds kort a basic income for artists. Tweeduizend kunstenaars krijgen van 2022 tot 2025 een inkomen van 325 euro per week om zich op hun praktijk te richten. Dat is goed voor de kunstenaars en ze leveren met hun werk een belangrijke maatschappelijke bijdrage.”

Met haar theepottenbedrijf, opgericht in 2022, zette Park zich in voor sociale rechtvaardigheid. “Theepotten zijn functioneel en leuk als verzamelobject. Ik wil kunstenaars inhuren om theepotten te ontwerpen. De winst wil ik investeren in lobbywerk bij de Europese Commissie. Ik wil dat ze een wet implementeren die een basisinkomen voor kunstenaars in Europa garandeert. Dat geeft kunstenaars de kans om onderzoek te doen en hun praktijk te ontwikkelen.” Uiteindelijk schoot dit project het doel voorbij. Recent wijzigde de Belgische regering het kunstenaarsstatuut naar het kunstwerkattest. Als je kan bewijzen dat je als kunstenaar of kunstwerker werkt, kan je wanneer nodig een uitkering krijgen. Ook met je andere inkomsten houden ze rekening. “Het nieuwe systeem toont meer begrip voor kunstenaars”, zegt Park daarover. “Dat maakte me blij. Er is verbetering mogelijk, maar dit bedrijf ga ik sluiten.”