Dialogen tussen vroeger en nu - De nieuwe collectiepresentatie van het MSK Gent

Zo’n tien jaar geleden heropende een helemaal gerenoveerd en betoverend mooi Museum voor Schone Kunsten in Gent. Ondertussen is er veel gebeurd en is de toenmalige directeur Robert Hoozee ons ontvallen. Tijd voor een nieuwe presentatie en een nieuwe insteek vond de huidige directeur, Catherine de Zegher.

Wie de jongste jaren regelmatig het Museum voor Schone Kunsten in Gent bezocht, weet dat hij of zij er geconfronteerd wordt met hedendaagse kunst, een weg die Robert Hozee al bewandelde door onder meer artists in residence te introduceren. Catherine de Zegher gaat resoluut verder op die weg, vanuit de gezonde gedachte dat er geen cesuur is tussen het heden en verleden.

In grote lijnen is in de nieuwe collectiepresentatie een chronologische volgorde aangehouden, af en toe onderbroken door een thematische presentatie. Dat maakt de wandeling door de verzameling een stuk boeiender.

Zaal 1 toont de werken uit de vijftiende en zestiende eeuw, met meesters als Duccio di Simone en Simon Bening. Maar je staat er ook oog in oog met een werk van Théophile Lybaert, een madonna uit 1883 uit de collectie van het Brugse Groeningemuseum. Een heel boeiende confrontatie.

In de volgende zaal, met de Kruisdraging en de Heilige Hiëronymus van Jeroen Bosch, zijn werkjes van Ria Verhaeghe (°1950) over de muur verspreid. Het zijn kleine werken, als iconen, die heel goed passen in de context van deze zaal. Het zijn de Verticals waaruit is gekozen. Ze zijn ontstaan uit de uitgebreide verzameling dagbladfoto’s die Ria Verhaeghe heeft aangelegd. Het gaat om doden en gewonden die meestal horizontaal zijn gefotografeerd. Zij plaatst die beelden verticaal, schildert details ervan op gouden achtergronden, als evenzovele opstandingen uit de dood. Hoe kan beter de middeleeuwse mentaliteit en geloofswereld worden weergegeven? In het circuit is uiteraard nog steeds het restauratieatelier van het Lam Gods opgenomen, een belangrijke klus die nog een aantal jaren intensief werk zal vergen en zeker ook een meerwaarde voor het museum betekent.

Een aantal andere presentaties is bijzonder geslaagd te noemen. Zo is er de zaal gewijd aan George Minne waar de Fontein der Geknielden prominent de aandacht vraagt, maar waar de beelden van Minne geconfronteerd worden met de onroerende, laatgotische Marteling van Sint-Sebastiaan van Meester Arnt. En zo zijn er wel meer verrassende ontmoetingen doorheen de opstelling van de modernen verwerkt. Een familieportret van Cornelis de Vos uit 1630 dat dialogeert met werken van Théo Van Rysselberghe is daar een voorbeeld van. Wie ooit het Museum van Hedendaagse Kunst heeft weten huizen in het achterste gedeelte van het MSK zal blij opkijken om in de linker hemicyclus een oude bekende weer te zien: Chasing the Blue Train van David Hammons. Het werk werd hier in dezelfde Lambeaux-zaal in 1991 voor het eerst in Europa getoond door Jan Hoet.

Een hiaat in de MSK-collectie is op een bijzondere manier opgevangen. De verzameling Belgische abstracten is uitgebreid met een aantal bruiklenen, onder andere van de Koninklijke Musea in Brussel, en er is een belangrijke bruikleen van de Stichting Dieleghem die een zaal vult met interessant werk van de Russische avant-garde.

Het zal je niet vaak gebeuren in ons land om Malevich, Lissitzky, Tatlin, Goncharova en anderen in een museum samen te zien. Deze zaal alleen al is een bezoek aan het MSK meer dan waard.

De nieuwe museumpresentatie zorgt ervoor dat er meer werken dan voorheen aan het publiek worden getoond. Het is dus belangrijk er de tijd voor te nemen. Het Museum voor Schone Kunsten van Gent blijft een bijzonder mooi en geslaagd museum op mensenmaat en legt op een natuurlijke wijze de link met het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst aan de overzijde van het Jan Hoetplein.

Daarenboven zit de museumstaf niet stil en zorgt ze voor heel wat omkadering naar jong en oud. De lezingen die het museum gratis aanbiedt op woensdag in de vooravond verdienen een grote belangstelling.