De landschappen van Yves Beaumont

Het is een hele klim naar het atelier van Yves Beaumont in een pand, drie hoog boven een uitdragerij, op een steenworp van het strand van Oostende. Het licht valt er volop binnen. Hij is er nog maar pas ingetrokken, het is er allemaal nog heel netjes, ietwat ongewoon voor een schildersatelier. Dat zal wel gauw veranderen want Yves is een werker en heeft in zijn jonge carrière toch al heel wat op zijn actief.

Yves Beaumont (°1970) studeerde schilderkunst aan de Koninklijke Academie te Gent. "Karel Dierickx vond ik zeer indrukwekkend," vertelt hij, "die man was bezig met poëzie in zijn werk." Wat hij in deze leraar-kunstenaar vooral waardeerde was dat hij de blik opentrok, dat hij met zijn studenten veelvuldig sprak over tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Hij is afgestudeerd in 1993, hij was niet bepaald de uitblinker van de klas maar kon jury en leraars overtuigen. "Karel was zo'n beetje mijn held. Ik ben een tijd beïnvloed geweest door dat werk van hem en heb getracht dat te ontvluchten. Later heb ik me daar niet meer tegen verzet." En we kunnen, gewoon door rond te kijken in het atelier, al vaststellen dat het goed gekomen is. Hij heeft trouwens nog steeds een goed contact met zijn oud-leraar. Karel Dierickx schrijft zelf in een tekst dat ze compagnons de route zijn geworden.

"Ik ben eigenlijk een ouderwetse schilder," stelt Yves Beaumont, "ik hou me met het traditioneel gegeven van het landschap bezig. Dat komt door mijn interesse voor de Hollandse en Vlaamse landschapsschilderkunst van de zeventiende eeuw." Van Ruysdael en tijdgenoten boeien hem mateloos. Maar ook de School van Barbizon, Théo­dore Rousseau en Claude Monet, en de grote Engelse landschapsschilders als Constable en Turner zijn voor hem bronnen van bewondering en inspiratie, net zoals Mond­riaan en Spilliaert. "Zelfs in de late twintigste eeuw gaat mijn interesse vooral uit naar schilders voor wie het land­schappelijk gegeven een erg grote rol heeft gespeeld en nog steeds speelt. Denk maar aan Per Kirkeby en Bernd Koberling. Langs die weg ben ik tot mijn huidig werk gekomen. Ik hecht veel belang aan de verfhuid, de gelaagdheid van de verf, het evenwicht op het doek, de compositie. Het is eigenlijk poëzie."

Maar hij vindt zijn inspiratie, de aanleiding tot werken ook heel dicht bij huis. Zijn ouderlijk huis was in Zand­voorde, een buurgemeente van Oostende, en lag op een boogscheut van de kreken in de buurt. Het zijn de restan­ten van de zogenaamde spoelpolders die werden gebruikt ter verdediging van Oostende tijdens het Spaans beleg in de zeventiende eeuw. Als kind waren dat al grote aantrek­kingspolen en bepaalden ze mee zijn landschapservaring.

Yves Beaumont: "Ik gebruik de visuele lijnen van water­oppervlakten, kustlandschappen, duinenrijen als 'even­wichtsoefeningen'. Ik overschilder het oorspronkelijk gegeven, kras weg, overschilder opnieuw. Dat is wat ik de essentie van het oorspronkelijke beeld noem. Ik tracht de realiteit te vertalen naar een soort picturale logica, een logica die de sterkte van het oppervlak en de verfhuid be­voelt, een compositie kan bepalen en de materie en de verf als het ware kneedt. Ik zie het poëtisch karakter van een schilderij of een tekening als een zeer belangrijke ei­genschap. Of dat nu done of not done is, interesseert me eigenlijk niet. Ik ben altijd mijn ding blijven doen, los van trends of modes.