Natalie Malisse en Camille Seilles - Le cœur à même la peau

In het kader van hun partnership gingen Le Soir en het Fotografiemuseum van Charleroi van start met Galerie du Soir. Parallel met elke nieuwe tentoonstelling in het museum stelt Galerie du Soir een jonge, nog te ontdekken kunstenaar voor. Een wissel op de toekomst in vier delen: een kleine maar belangrijke tentoonstelling in het museum, een portfolio in het tijdschrift Photographie ouverte, een voorstelling van de fotograaf in Le Soir en een selectie van zijn of haar werk op de website van Le Soir. In deze editie komen Natalie Malisse en Camille Seilles aan bod.

Natalie Malisse

Zij studeerde af aan de kunsthogeschool Le 75 in Brussel. ‘Daarvoor,’ licht Nathalie toe, ‘volgde ik een zeer klassiek parcours met eerst Latijn-Grieks en dan Latijn-Wetenschappen, en wilde ik biologie studeren. Op het einde van mijn retoricajaar kreeg ik andere interesses en schreef ik me in aan het IHECS, waar ik al heel snel zin kreeg om me meer te verdiepen in de fotografie. Na een jaar ben ik daar weggegaan en heb ik me aan Le 75 ingeschreven. In het begin leek het meer op een sabbatjaar, alleen liet ik me er helemaal door meeslepen. Ik heb het gevoel dat je duizend levens leeft als je fotograaf bent. In de loop van een dag tijd werk je aan een opdracht en treed je binnen in het dagelijkse leven van iemand en dat is superinteressant en verrijkend. Dat heeft voor mij onbekende werelden geopend. Na Le 75 heb ik een master gevolgd in Gent omdat ik, artistiek gezien, zin had in een meer theoretische benadering en ook omdat ik de andere kant van de taalgrens wilde leren kennen. Wat ook meespeelde was dat er veel vrouwen waren in het fotoatelier. Het bood me bovendien de mogelijkheid om meer ‘beeldend kunstenaar’ te worden, iets wat ik waarschijnlijk nooit had geprobeerd als ik niet naar het KASK was gegaan.’

Camille Seilles

Aangezien toeval wellicht niet bestaat had ook haar kompaan Camille aanvankelijk een wetenschappelijke carrière voor ogen. ‘Ik ben opgegroeid in Montpellier waar ik een wetenschappelijk baccalaureaat behaalde, daarna ben ik anderhalf jaar naar een architectuurschool gegaan en dan ben ik overgestapt naar een filmschool. Ik volgde fotografielessen en ontdekte dat het stilstaande beeld me enorm aansprak. Ik had zin in meer, maar in Frankrijk waren de scholen zeer duur, zeer technisch en zeer concurrentieel. Ik ben naar België gekomen waar een vriendin me Le 75 had aangeraden en ik voelde me daar meteen goed. De menselijke schaal, de gastvrije sfeer en het feit dat alles er op documentaire fotografie was gericht. Ik wilde beelden maken, niet voor de esthetiek, maar om een betekenis te vinden voor de manier waarop ik in het leven stond. Eigenlijk is het, zoals Natalie zei, een soort paspoort om verschillende levens te leven, om toegang te krijgen tot werelden die je niet kent. Fotografie is voor mij een heel goed voorwendsel om mensen die me interesseren te ontmoeten.’

In Le 75 zat er twee jaar verschil tussen de jonge vrouwen maar ze vonden elkaar al snel bij een cruciale projectie waar Camille haar werk voorstelde en waarbij Natalie assisteerde. ‘Ik was enorm geboeid door haar projecten maar ik durfde haar die dag niet aanspreken. Enkele weken later zag ik haar op de open dagen en daar heb ik haar gezegd dat de projecten die ze had voorgesteld precies de redenen waren waarom ik zin had gehad om me in te schrijven aan de kunsthogeschool. Ik denk dat ze me daarna een paar maanden wat in het oog heeft gehouden en in het begin van de zomer stelde ze me voor om met vier handen aan een project te werken. Ik zat op het einde van mijn eerste jaar en zij op het einde van haar derde jaar.’ Camille pikt daarop in: ‘Ik had een van je eerste projecten gezien waarin je het had over jongeren met angststoornissen en depressies. Ik vond dat heel sterk en ik denk dat we elkaar herkenden in onze zin om het intieme en de mentale gezondheid fotografisch aan te pakken. En in de manier waarop we de mensen wilden benaderen.’ Hun vierhandige project focuste op Lou en Lola die hun plaats zoeken in hun leven als jonge volwassenen en met een aantal stoornissen te kampen hebben. ‘Het gaat niet om ziekten maar om stoornissen,’ verduidelijken Camille en Natalie. ‘Depressie, angst, eetstoornissen, aandachtstoornissen...’ Vandaag heeft hun vierhandige project T E N T O O N een eerste resultaat in het kader van de Galerie du Soir in het Fotografiemuseum van Charleroi. Hierover zeggen ze: ‘Le cœur à même la peau is een fotografisch project met veelvuldige gevoeligheden. Het verhaal werd gemaakt met vier harten en benadert de mentale gezondheid vanuit het intieme prisma van Lola en Lou. Van symbiotische relatie tot ontgoochelingen, deze twee gekwelde jonge volwassenen bewegen zich voort op paden die worden verstoord door de herinneringen aan trauma’s uit hun kindertijd. Hun portretten met wisselende facetten weerspiegelen hun vermogen om zich voortdurend opnieuw uit te vinden en te nuanceren. De maskers die ze dragen verbergen hun persoonlijkheden evenveel als ze die onthullen. Tussen obsessie, breekbaarheid, onzekerheid, twijfel en veerkracht bieden Lola en Lou het hoofd aan het leven en daarbij houden ze le cœur à même la peau.’ Jean-Marie Wynants