In het kader van hun partnership gingen Le Soir en het Musée de la Photographie in Charleroi van start met Galerie du Soir. Parallel met elke nieuwe grote tentoonstelling in het Museum stelt Galerie du Soir een jonge, nog te ontdekken kunstenaar voor. Een wissel op de toekomst in vier delen: een kleine maar belangrijke tentoonstelling in het Museum, een portfolio in het tijdschrift Photographie ouverte, een voorstelling van de fotograaf in Le Soir en een selectie van zijn of haar werk op de website www.lesoir.be. Voor de nieuwe editie van Galerie du Soir viel de keuze op Justine Dofal. “Ik heb het gevoel dat fotografie altijd een deel van mijn leven is geweest”, zegt Justine Dofal als haar wordt gevraagd naar de oorsprong van haar passie. “Mijn opa en mijn vader hielden altijd van fotograferen en gebruikten al goede spiegelreflexcamera’s. Toen ik klein was, nam ik de camera van mijn vader mee om mijn eigen foto’s te maken. Ik kreeg al heel jong een kleine camera, waarmee ik mijn grootouders filmde en fotografeerde.” Fotografie zou echter lange tijd een vrijetijdsbesteding voor haar blijven. Toen ze een studierichting moest kiezen, koos ze een heel ander pad: rechtssociologie en politieke wetenschappen. “Ik was van plan om onderzoek te gaan doen, maar toen ben ik in de non-profitsector gaan werken bij Avocats Sans Frontières (Advocaten Zonder Grenzen).” Net als voor vele anderen, zouden Covid en de lockdown periode de zaken door elkaar schudden. “Mijn werk had zeker zin, maar ik was te ver verwijderd van het terrein en de mensen. Ik ben Frans en was een jaar eerder in Brussel aangekomen. Ik onderzocht de mogelijkheden voor een fotografieopleiding en vond de Agnès Varda-school, die ideaal was voor mij. Ze bieden avondlessen aan, dus ik kon het combineren met mijn werk. Maar de docenten komen ook van La Cambre of uit Parijs en stellen dezelfde eisen als in hun daglessen. Er zat een ‘uitdaging’ in die bij me paste.
De serie En hiver, le soleil part de bonne heure (In de winter komt de zon vroeg op), die veel werkt op de associaties van kleuren tussen de beelden, houdt een documentaire draad vast en biedt tegelijkertijd iets vrolijks, soms bijna smakeloos, om de sfeer van deze bijzondere plek volledig over te brengen. “Ouderdom is niet per se triest”, concludeert de fotograaf. “Wat droevig is, is uitgesloten en alleen zijn.”
