Caroline Coolen - Suite for the Symbiocene

Voor beeldhouwster Caroline Coolen (°1975, Bree) is het gebruik van collage, montage, assemblage en vrije associatie een manier om grip te krijgen op de werkelijkheid. Ze vat de veelheid aan indrukken uit de realiteit samen in haar beelden. Karakteristiek is haar relatie met de natuur, landschap en dieren. Haar werk bespeelt een breed spectrum van onze zintuiglijkheid; met gevarieerde texturen en diverse materialen bindt ze het visuele aan het tactiele. Dit levert sculpturen en groot formaat tekeningen op die niet zelden als totaalinstallatie worden gepresenteerd. 
 
Cultuurcentrum Zwaneberg nodigde Caroline Coolen uit om in het voorjaar van 2023 een tentoonstelling te maken. Exposeren is immers contempleren, zonder haast, zonder vooropgezet doel of plan. Zij vroeg er Marieke Pauwels (°1970, Gent) en de Nederlandse Maartje Korstanje (°1982, Goes) bij. Deze drie vrouwen hebben iets ondergronds: er zijn vertakkingen tussen hen die niemand ziet. Goede dingen lijken op toeval, maar dat is het allesbehalve. 
Tenslotte vroeg Caroline Dijf Sanders (°1979, Brugge) om een soundscape te maken voor deze expo. Een suite for the Symbiocene. Caroline wilde hem betrekken omdat ze een verwantschap voelde in zijn manier van werken. Hij maakt fieldrecordings op reis als inspiratie om nieuw geluid te creëren. Zijn laatste plaat heet ‘Lichen’, korstmos. Alles is verweven, zo blijkt. 

Suite for the Symbiocene is een organische, welig woekerende wisselwerking tussen drie beeldende kunstenaars, die hun wortels laten verbinden, vertakken en uitwaaieren naar een geluidskunstenaar, een ruimte en een publiek. De oeuvres en meer bepaald de getoonde werken vormen zo een groeiend, vibrerend en communicerend netwerk. Net als zo vaak is ook deze tentoonstelling een exemplarische microcosmos, waarin het symbioceen als conceptueel kader voor levensbevestigende relaties, onderlinge voeding, lateraal denken en evenwaardigheid een weg vindt. Misschien zijn we nog niet helemaal in het symbioceen aanbeland, ondanks het feit dat Albrecht de term al in 2016 introduceerde. Maar nadat de doorgedreven individualiteit van het antropoceen heeft gefaald, in die zin dat de impact van de mens op het ecosysteem voornamelijk (en steeds meer) schadelijk blijkt, biedt het symbioceen misschien wel het enige hoopvolle toekomstbeeld.  

Deze alinea komt uit de tekst die Tamara Beheydt voor de tentoonstelling schreef. 

Talent: Placenta, de moederkoek werpt haar vrucht | OKV

Placenta is een groep kunstenaars die zich laat opmerken door de jaarlijkse tentoonstellingen op merkwaardige sites in Antwerpen. De groep bestaat nu uit Caroline Coolen, Tom Liekens, Stefan Serneels en Bart Van Dyck. Ze hebben samen gestudeerd of elkaar juist daarna leren kennen en stichtten de groep Placenta. 

Door beeldhouwers gemaakt? - Vormen van sculptuur vandaag | OKV