Egon Schiele - Portret van zijn vrouw Edith

De Weense schilder Egon Schiele heeft zijn vrouw Edith hier ten voeten uit afgebeeld, frontaal, het hele beeldvlak vullend, terwijl de achtergrond geen interieur suggereert maar een effen vlak vormt. Op het eerste gezicht lijkt het een betrekkelijk traditioneel portret. Toch bevat het een aantal intrigerende bijzonderheden.

De grote kleurige vorm van de lange rok heeft tegen de effen achtergrond een monumentale decoratieve werking. Maar er is een allerminst monumentale, ijle, spitse gespannenheid en nerveusheid in de subtiele contouren en binnentekening van het gelaat, de handen en de in een doorzichtige witte bloeze met hoge kraag gehulde schouders en armen. Deze nerveuze gespannenheid wordt nog geaccentueerd door de uitzonderlijk langgerekte proporties van de hele figuur.

Het meest waarschijnlijk is, dat we het moeten interpreteren als een door Schiele doelbewust aangebrachte onduidelijkheid. Evenals de nerveusheid van sommige contouren en de binnentekening, en de langgerektheid van de proporties, was het voor hem één van de middelen om in dit portret, die labiele, gespannen geestesgesteldheid voelbaar te maken die door dit hele schilderij zo intens aanwezig is en het zo'n uitgesproken eigen lyriek geeft.

In de tijd waarin Schiele werkte, werd Wenen nog beheerst door de 'Jugendstil'. De langgerektheid van de proporties, de golvingen van de rok en de verfijnde kleuren in Schieles portret zijn zeker niet los te zien van deze kunststroming, waar ook Schieles leermeester Klimt een belangrijk vertegenwoordiger van was.