Kunst blijf verrassen

In 2018 verhuisde LLS naar een ander deel van de stad en veranderde van naam in LLS Paleis met Stella Lohaus als directeur. Voor de derde editie van NowBelgiumNow werken Lohaus en Lindmayr nog steeds samen. Intussen hebben organisaties meer oog voor beginnende kunstenaars. De aandacht voor zij die in Frans- of Duitssprekende delen van ons land wonen, blijft ondermaats. Dat is Lohaus en Lindmayr niet ontgaan. Hun zoektocht naar geschikte kunst vindt plaats in alle provincies van België. Ze starten ongeveer tien maanden voor de opening en bezoeken bijna zeventig ateliers. Daar staat de fysieke ontmoeting centraal. Waarin onderscheiden bepaalde kunstenaars zich van anderen? De beeldtaal, de aanpak en het inhoudelijk aspect van hun werk zijn bepalend. NowBelgiumNow resulteert in een tentoonstelling op drie locaties: LLS Paleis, een voormalige galerie ruimte in Antwerpen-Zuid en L.*A.*P.*, ‘Life Art Project’ in Antwerpen-Noord. Daar presenteren acht individuele kunstenaars en een kunstenaarskoppel recent werk. De diversiteit in werk, culturele achtergronden en geografische ligging van de gekozen kunstenaars werd door Lohaus en Lindmayr niet op voorhand vastgelegd. Het is eerder toevallig en weerspiegelt de hedendaagse samenleving.

Er zijn ook kunstenaars die inzetten op een bevreemde sfeer en ervaring. Coraline Guilbeau (°1991) confronteert de toeschouwer met een kamertje dat baadt in felgeel licht. Het uitzicht naar buiten is afgeschermd en er ligt een bos bloemen. Guilbeau doet op vaste tijdstippen een één op één performance met de toeschouwer. Ze vertelt een verhaal in het Frans, Engels of het Nederlands en balanceert op een grens tussen fictie en realiteit. Via een headset hoort de toeschouwer haar stem. De energie is intens en doordringend. Het voelt intiem en ongemakkelijk. Een gedurfde keuze zowel in format als aanpak. 

Ian De Weerdt (°1996) zet de kelder van de voormalige galerie naar zijn hand. Hij maakt talloze vormen die tot stand komen in een wok. De aldus gevormde schelpen stapelt en schikt hij tot een lawine of een slingerend pad door de kelder, bevlekt met goudkleurige en witte verf. Hier en daar hebben ze haast een gezicht en doen ze denken aan een masker. Tussen en naast de stapelingen bevinden zich foto's van vrienden. In één kelderruimte zijn de vormen gestapeld tot een graftombe en aan de muur hangen stalen hamers. Het geheel heeft iets lugubers. Wat is hier aan de hand? 

Een kunstenaar kan iets getalenteerd uitbeelden, maar heeft die ook iets te vertellen? Yann Freichels (°1996) schildert zombieachtige wezens met een wegkijkende blik in een armzalige setting. Freichels is een Duitstalige Belg. Dat verraden de woorden die hier en daar in zijn werk opduiken. Hij vertrekt vanuit zijn familiegeschiedenis, maar kadert dat in de geschiedenis van het Duitstalige gebied. Een sfeer van taboes en ambiguïteit doordringt zijn werk. Het is veelbelovend dat hij op jonge leeftijd al zo’n veelzeggende beelden creëert.

De schilderijen van Nokukhanya Langa hebben iets versteend door de manier waarop de grijze, golvende doeken bewerkt zijn. Langa schrijft daarop subtiele opschriften en politieke uitspraken die verwijzen naar racisme. Op de voorgrond kiest ze voor kleurrijke spiralen. Die spiralen zijn een expliciete verwijzing naar een groep Afro-Amerikaanse kunstenaars die in de jaren zestig naar manieren zochten om hun gemeenschap te verdedigen en reageerden op racisme in de kunstwereld.